وضعیت وخیم عباس دهقان؛ بستری در بهداری، روزی که انگشت قطع می‌کردند

نامش پس از نزدیک به پنج سال، در شبکه‌های اجتماعی خبرساز شد و توجه عمومی را به خود جلب کرد؛ وقتی نزدیکانش و جامعه درویشان گنابادی به عدم رسیدگی درمانی «عباس دهقان»، درویش زندانی که به کرونا مبتلا شده است، اعتراض کردند. 

این زندانی سیاسی را با پی‌گیری دیگر درویشان زندانی در بهداری زندان «اوین» بستری کردند؛ درست همان‌ لحظه‌ای که در بهداری مشغول قطع انگشت دست دیگری  بودند. مسوولان زندان اجازه انتقال عباس دهقان را به بیمارستان نمی‌دهند، در حالی‌ که او به‌ خاطر داشتن تنها یک کلیه، دو بار اعتصاب غذا در مدت حبس و ابتلا به ویروس کرونا، شرایط جسمانی نگران‌کننده‌ای دارد. 

مجوز انتقال زندانیان سیاسی به بیمارستان برای برخورداری از حق درمان، توسط دادیار ناظر بر زندانیان سیاسی، یعنی «امین وزیری» صادر می‌شود؛ همان‌کسی که با تعلل عمدی یا غیرعمدی، باعث مرگ «بهنام‌ محجوبی» و «بکتاش آبتین» شد. 

وزیری از نزدیکان «غلامحسین محسنی اژه‌ای»، رییس قوه قضاییه است و از سوی «ابراهیم رئیسی»، رییس‌جمهوری ایران حمایت می‌شود. 

***

به روز نخست اسفند ۱۳۹۶ برگردیم؛ وقتی درگیری‌های «گلستان هفتم» به اوج خود رسیده بودند؛ آن‌هم پس از چندین روز تعقیب و گریز و بازداشت و آزادی میان نیروهای امنیتی و درویشان گنابادی. پس از یک شب درگیری با بسیج، نیروهای امنیتی صدها تن از درویشان گنابادی را بازداشت کردند. برخی از قربانیان آن واقعه خونین هنوز در زندان به سر می‌برند. 

عباس دهقان همان شب دستگیر شد و برای ۱۱ ماه میان انفرادی‌های آگاهی «شاپور» و «دو الف» سپاه پاسداران انقلاب اسلامی جابه‌جایش کردند. او نه حق ملاقات داشت، نه تماس و نه اجازه دادند وکیلی بگیرد و نه خانواده و جامعه درویشان از او خبری داشتند. ۱۱ ماه عباس دهقان را شکنجه کردند تا زمان دادگاه فرا رسید و قاضی «دشتبانی» او را به بیش از ۱۱ سال حبس، شلاق و دیه محکوم کرد.

محکومیت به پرداخت دیه برای عباس دهقان ۱۴۰ میلیون تومان تعیین شد و اتهام او، ضرب و شرح بسیجیانی بود که در شب فاجعه گلستان هفتم مجروح شده بودند. چند نفر از آن‌ها در دادگاه حاضر شدند و علیه عباس دهقان شهادت دادند که او آن‌ها را مورد ضرب و شتم قرار داده است. 

عباس دهقان پس از ۱۱ ماه انفرادی در بازداشتگاه‌هایی که به اعمال شکنجه حداکثری مشهورند، به دادگاه و سپس حبس رفت. او از حق داشتن وکیل تا پیش از دادگاه و در طول دوران حبس خود محروم بوده است. 

عباس دهقان کیست؟ 

اهل بهبهان است و به همراه همسر و دو فرزندش در کرج زندگی می‌کرد. او پیش از فاجعه گلستان هفتم، عمده‌فروش روغن موتور ماشین بود. اما حالا در زندان حقوق خوانده است و در همین ایام، امتحاناتش را از سر می‌گذراند که لیسانس بگیرد. همسر و فرزندان عباس دهقان پس از بازداشت او، بدون منبع درآمد و با کمک خانواده به خانه‌ای اجاره‌ای در شرق تهران منتقل شدند. 

فرزند کوچکش در دورانی به دنیا آمد که او در زندان به سر می‌برد و تاکنون امکان دیدار از نزدیک میان پدر و فرزند برقرار نشده است. عباس متولد سال ۱۳۶۲ است و از همان شب گلستان هفتم تاکنون در حبس به سر می‌برد. 

این زندانی سیاسی تا پیش از انتقال به زندان اوین، ممنوع الملاقات بود؛ یعنی از همان زمان بازداشت تا هفته پیش که به همراه دیگر درویشان زندانی از «زندان تهران بزرگ» یا همان «فشافویه» به بند ۳۵۰ اوین منتقل شد. حالا که ملاقات برای عباس دهقانی میسر است، در بهداری بستری شده است و خانواده‌اش از وضعیت او بی‌خبر هستند. 

در پی همین انتقال بود که به ویروس کرونا مبتلا شد و وضعیت جسمانی‌ او رو به وخامت نهاد. تب او بالای ۳۸ درجه رفت و دیگر درویشان زندانی به دادش رسیدند. 

یکی از نزدیکان عباس دهقان به «ایران‌وایر» گفت: «عباس پیش از زندان، یکی از کلیه‌هایش را به دوستش اهدا کرده بود. الان وضعیت جسمی‌ نگران‌ کننده‌ای دارد. در این مدت زندان، او دو بار هم اعتصاب غذا کرده و برای همین ضعیف است. در پروسه انتقال ناگهانی و بدون اطلاع قبلی از زندان تهران بزرگ به اوین، او به کرونا مبتلا شد و درویشان زندانی، او را به بهداری برده بودند اما وقتی به بهداری مراجعه کرده، مسوولان بهداری مشغول قطع انگشت چند متهم بودند و نمی‌خواستند بچه‌ها را به بهداری راه بدهند. آن‌ها آن‌قدر داد و بیداد کرده بودند که عباس کلیه ندارد تا بالاخره اجازه داده بودند او را داخل بهداری کنند.» 

به گفته او، مسوولان بهداری پس از معاینه عباس دهقان، تصمیم گرفته بودند او را به خاطر تب بالا و نتیجه مثبت تست کرونا، در بهداری بستری کنند: «به بچه‌ها گفتند که عباس باید قرنطینه شود اما بچه‌ها اعتراض کردند که این محیط مناسب نیست و شما مشغول قطع دست و انگشت هستید. حتی کاور خونی تخت را تعویض نکرده بودند. اما درویشان زندانی را از بهداری بیرون می‌کنند و عباس بستری می‌شود.» 

همسر و دوستان عباس دهقان بارها به زندان مراجعه می‌کنند تا بلکه پی‌گیر سلامت او شوند اما مسوولان پاسخی به آن‌ها نمی‌دهند: «بچه‌ها می‌گویند که عباس در شرایطی نگه‌داری می‌شود که حتی شب اول در بهداری، تهویه را برایش در این گرما روشن نکرده‌اند. به او شام هم نداده‌ و خود بچه‌های درویش برایش تخم‌مرغ درست کرده بودند و به اصرار، بهداری اجازه داده بود که غذا به عباس برسانند.» 

از سوی دیگر، مسوولان زندان و بهداری به‌ جای انتقال این زندانی سیاسی به بیمارستان، به او قرص‌هایی مثل «کلونازپام» و «آلپرازولام» داده‌اند که عباس دهقان نپذیرفته است: «ما می‌ترسیم. با توجه به آن‌چه برای بهنام و آبتین رخ داد، به بهداری اعتماد نداریم. از طرفی، وضعیت عباس ویژه است؛ یک کلیه ندارد. کم‌ترین خواسته ما این است که او را به بیمارستانی خارج از زندان منتقل کنند.» 

با توجه به این که حق درمان زندانیان هم در آیین‌نامه سازمان زندان‌ها آمده است و هم در کنوانسیون حقوق مدنی و سیاسی که جمهوری اسلامی امضا کننده آن است، مقامات قضایی باید برای تامین سلامت عباس دهقان، تمامی امکانات درمانی را با توجه به شرایط ویژه او، در اختیارش قرار دهند.