جمعی از فعالان رنگین‌کمانی و برابری جنسیتی: لازمه اتحاد، پذیرش متقابل است

شایا گلدوست

در شرایطی که اعتراضات سراسری در ایران وارد چهارمین هفته خود شده است و جامعه ایران یکی از بزرگ‌ترین تحولات در عصر معاصر را تجربه می‌کند، مشارکت همه گروه‌ها و اقشار سرکوب شده و به حاشیه رانده شده، امری ضروری است؛ گروه‌هایی که در طول ۴۳ سال حاکمیت جمهوری اسلامی، به دلایل قومی، مذهبی، سیاسی، اجتماعی، جنسی و‌ جنسیتی و… شدیدترین تبعیض‌ها و خشونت‌ها را تجربه کرده‌ و می‌کنند. 

جامعه رنگین‌کمانی یکی از گروه‌های مورد تبعیض در جمهوری اسلامی است که  در اعتراضات سراسری حضوری پررنگ داشته‌اند. اما از آن‌جایی که جامعه رنگین‌کمانی در طی دهه‌های گذشته نه تنها از سوی حکومت بلکه از سوی عموم جامعه ایران نیز مورد سرکوب و تبعیض قرار گرفته است، برخی از اعضا و کنش‌گران این جامعه و فعالان برابری جنسیتی در بیانیه‌ای خواستار پایان بخشیدن به این تبعیض‌ها شده‌اند. آن‌ها خواسته‌اند فضایی امن و برابر برای همه افراد جامعه ایران در این بزنگاه تاریخی ایجاد شود. 

متن این بیانیه به شرح زیر است:

«‏این روزها، پس از خبر قتل ناگوار مهسا امینی توسط نیروهای گشت ارشاد، زیر نظر حاکمیت جمهوری اسلامی شاهد قیام و عزم راسخ ایرانیان در داخل و خارج از کشور، علیه استبداد و حاکمیت دیکتاتوری هستیم. شعار ژن، ژیان، ئازادی شعاری است که عموم مردم، ورای جنسیت، گرایش جنسی/ عاطفی، اتنیک، اعتقادات مذهبی یا سیاسی و... آن را با وجود تداوم قتل‌ها و بازداشت‌ها، در تراس منازل، کوچه‌ها و خیابان‌ها، از سقز تا ونکوور فریاد می‌زنند تا در برابر خودکامگی رژیم ایستادگی و مقاومتی شریف و مدنی داشته باشند.

‏بی‌شک، قشری از مردم که حضور چشم‌گیر‌ آن‌ها غیر‌قابل کتمان است، اعضای جامعه‌ +LGBTQ ایران و افغانستان هستند؛ افرادی که در طی این ۴۰ سال شاهد خشونت و تبعیض سیستماتیک به شدیدترین شکل خود بوده‌اند و ضمن آن، همواره تبعیض‌هایی مضاعف بابت موارد متعددی نیز بر آن‌ها تحمیل شده است. با این همه، اعضای این جامعه همواره کنش‌های فردی و جمعی در راستای مطالبات حقوق بشری خود داشته‌اند و در طی قیام سراسری اخیر نیز، چه در داخل ایران و چه خارج از آن، همواره بخشی از معترضین بوده‌اند. شایان ذکر است که این افراد به دلیل هویت و بیان جنسیتی خود ممکن است در خطر خشونت‌های شدیدتر و گسترده‌تری از جانب نیروهای سرکوب باشند اما با این وجود، هم‌چنان در خیابان‌ها و میادین شهرهای ایران حضور داشته و تعداد زیادی از آن‌ها نیز ناچار به مخفی کردن هویت خود می‌شوند.»

در ادامه این بیانیه آمده است: «علاوه بر تجربه کردن خشونت مضاعف توسط اعضای این جامعه در داخل ایران، روایت‌های متعددی نیز از ناامن بودن محیط، بدرفتاری اطرافیان، عدم اعتنا به شعارها، سعی در حذف حضور این افراد، پرچم‌ها و نماد‌های جامعه +LGBTQ و به ویژه‌ افراد ترنس و Gender Nonconforming در تجمع‌های خارج از کشور گزارش شده است. این در حالی است که افرادی با سابقه اعمال خشونت جنسی و سیاسی در تجمع‌های اخیر حضور داشته و موجب ناامنی فضای تظاهرات و آزار آزار‌دیدگان شده‌اند.»

این بیانیه تاکید می‌کند: «لازمه‌ اتحاد، احترام و پذیرش متقابل است و این مساله‌ در بازه‌ زمانی خطیر و تاریخی کنونی، اهمیتی دو چندان دارد. به علاوه، برچیدن حاکمیت جمهوری اسلامی، مقدمه‌ای بر مبارزه با مردسالاری در تمام ابعاد سیاسی و اجتماعی است و برای این مساله، الزام همه شمول بودن جریان فمینیسم و سایر جریان‌های رهایی‌بخش، از رنجبران نظام مردسالاری و مبارزه با کوئیر‌فوبیا که تغذیه کننده‌ خود مردسالاری است، هویدا می‌شود. ‏به همین منظور، ما، جمعی از کنش‌گران برابری جنسیتی و جامعه‌ی +LGBTQ از نهادهای حقوق بشری این درخواست را داریم تا در تجمعات خارج از کشور، علیه جمهوری اسلامی، به وظیفه‌ خود مبنی بر الزام پذیرش، تامین امنیت، حفظ احترام و اختصاص تریبون برای اعضای جامعه‌ +LGBTQ و زنان (ورای وابستگی‌ها یا عدم وابستگی‌های نهادی یا سازمانی آن‌ها) عمل کرده و از این طریق برای اتحاد و هم‌گرایی عموم رنجبران و مبارزان برای آزادی و کرامت انسانی بکوشند تا هم حضور افرادی که در طول تاریخ همواره بخشی جدایی‌ناپذیر از جریان فمینیسم و رهایی‌بخش ایران بوده‌اند، زیر سایه نرود و هم اتحاد و همگرایی به معنای حقیقی کلمه تحقق یابد.»

‏امضا کنندگان:

فاطمه مقدم، نگین شیرآقایی، صبری نجفی، هلیا فائزی، زهرا باقری‌شاد، زینب پیغمبرزاده، سوده راد، سازمان اسپکتروم، نیما نیا، رها اعتمادی، دریا دادخواه، الناز رزم‌آرا، آرن نوین، آرزو صلح‌جو، سالومه رحیمی، حامی مهر، دنیز به‌روژ، البرز معصومی، حمیده نظامی، زیبا خیر‌پیشه، نیش آبان، امیرا ذولقدری، شایا گلدوست، صبحان نوفر، امید ایروانی‌پور.