چرا رای می‌دهم؟ به این پنج دلیل رای می‌دهم

یک، چون انسان مدنی هستم و به حق انتخاب اعتقاد دارم. چون معتقدم وقتی انسان حق انتخاب داشت و این حق در ایران وجود دارد، من موظف هستم به عنوان شهروند وظیفه اجتماعی‌ام را انجام دهم. رای دادن برای شهروندی که نقش اجتماعی خودش را قبول دارد، یک وظیفه اجتماعی است و من این وظیفه را انجام می‌دهم. من در کشورهای گوناگون زندگی کردم و می‌دانم که حق انتخاب در سیستم سیاسی یک حق مهم است که شهروندان باید از آن استفاده کنند و وظیفه‌شان را انجام دهند. ما برای رای دادن نباید دلیل داشته باشیم، برای رای ندادن باید دلیل داشته باشیم. اغلب ایرانیانی که بطور همیشگی رای نمی‌دهند غالبا در مرحله انسان قبل از دوره شهرنشینی و قانون هستند و هنوز به موضوع حق انتخاب آگاهی ندارند. البته در جوامع مدنی هم عده‌ای که حوصله ندارند یا ضد اجتماع هستند رای نمی‌دهند، اما من هم حوصله دارم و هم ضد اجتماع نیستم.

دو، من بیماری روانی ندارم: دچار پارانویا نیستم که فکر کنم همه چیز از قبل تعیین شده و نتیجه انتخابات معلوم است، دچار عقده روانی نیستم که فکر کنم چون بیست سال قبل شش ماه زندان رفتم پس باید انتقام خودم را از همه مردم بگیرم و کاری کنم که همه چیز بدتر شود. دچار خودشیفتگی نیستم که فکر کنم میان بد و بدتر انتخاب می‌کنیم و فقط من خوبم. شکاکیت بی دلیل هم ندارم که فکر کنم همه توطئه کردند تا رای مرا ببلعند و چون این بیماری‌ها را ندارم رای می‌دهم.

سه، چون خودخواه نیستم و فکر نمی‌کنم « دیگی که برای من نمی‌جوشه بگذار کله سگ توش بجوشه»، بسیاری از ایرانیان به این دلیل رای نمی‌دهند که می‌گویند هر کسی بیاید منافع من را تامین نمی‌کند. من حتی اگر بدانم یک رئیس جمهور منافع شخصی مرا تامین نمی‌کند اما کل کشور و منافع مردم بسیاری را تامین می‌کند، رای می‌دهم و او را انتخاب می‌کنم. بسیاری از مردم ما وقتی کاندیدای دلخواه یا نماینده حزب یا فرد مورد علاقه یا کسی که منافع شخصی‌شان را تامین می‌کند اگر نباشد، رای نمی‌دهند. این خودخواهی احمقانه‌ای است. در اغلب جهان مردم نماینده خودشان را واقعا در حکومت ندارند، ولی میان دو حالت آنکه بهتر است را انتخاب می‌کنند چون به منافع ملی می‌اندیشند و دگردوستی را هم در نظر می‌گیرند، رای می‌دهند. من خودخواه نیستم و منافع اجتماعی برایم اهمیت دارد.

چهار، چون یک انتخاب خوب دارم. در این انتخابات من یک انتخاب خوب دارم، به همین دلیل حتما رای می‌دهم. کسی که من به او رای می‌دهم سابقه و تجربه و کارنامه موفقی دارد و بخش مهمی از برنامه‌های قبلی‌اش را با موفقیت اجرا کرده، به همین دلیل من با خیال راحت به او رای می‌دهم. البته توضیح بدهم که حتی اگر انتخابات میان علی لاریجانی و رئیسی هم بود و علی لاریجانی نماینده من نبود، باز هم رای می‌دادم، چون انتخاب بهتری وجود داشت.

پنج: چون تحریم انتخابات یک استثنا برای مبارزه است. من معتقد نیستم که تحریم یک برنامه منحوس و حرام و گناه است، تحریم یک روش مبارزه است که اگر انتخاب کننده همه درهای انتخاب کردن و انجام وظیفه مدنی را بسته دید، از طریق تحریم کردن یک مبارزه نتیجه بخش را سامان بدهد و از آن طریق وظیفه اجتماعی‌اش را انجام دهد. در حال حاضر چنین وضعی از نظر من وجود ندارد. امکان انتخاب وجود دارد و همه چیز نشان می‌دهد دولت و نظام انتخابات معقول- و احتمالا مثل همیشه با اشتباه غیرتعیین کننده- را برگزار می‌کند. به همه این دلایل رای می‌دهم.