نقطهچینهای شعارِ بالا را چطور باید پر کرد؟
با شروع حمله اسرائیل به غزه و کشتهشدن صدها فلسطینی که بیشتر آنها غیرنظامی بودند، اصلاح‌طلبان و سبزها هم به حمایت از مردم غزه برخاستند. رقبای سیاسی، با اشاره به شعاری که در راهپیمایی روز قدس سال 88 شنیده شده بود، «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران»، اصلاح‌طلبان و سبزها را متهم به ریاکاری و تلاش برای ترمیم چهره سیاسی خود کردند. به دنبال این اتهام، هادی خامنهای و حسن روحانی اظهاراتی کردند که به برائت از آن شعار تعبیر شد. این ماجرا به بحثهایی انجامید که دامنهاش به بلاگستان هم رسید. نظر بعضی از وبلاگنویسها را درباره این جنجال در زیر بخوانید.
* * *
احمد نجمی با اشاره به سر دادن شعار «نه غزه، نه لبنان» در روز قدس سال 88، می نویسد: در آن روزها حرف ما با آنهائی که این شعار را سر می دادند این بود: حتی اگر به نتیجه انتخابات یا ساختار حاکمیت اعتراض دارید نباید به واقعیت موجود در سرزمین های اشغالی پشت پا بزنید.هرکسی که حکومت اسلامی را قبول دارد نمی تواند شعار نه غزه نه لبنان را تحمل کند. عزیزان معترض سبز! بیائید سرمنشا این شعار را بشناسید و خارج از احساسات زودگذر بفهمید آرمان انقلاب و امام خمینی فراتر از یک دعوای سیاسی است. اما نخواستند قبول کنند.
... آن زمان شعار نه غزه نه لبنان همچون تیری بود در قلب تک تک مردم فلسطین.چگونه انتظار دارید بدون عذرخواهی و ابراز ندامت شعار امروزتان را از روی دلسوزی و خلوص نیت بدانیم؟ اولین گام در همدردی با مردم مظلوم فلسطین این است که تیرهای رها شده به قلب این مردم در سال 88 را جراحی و پانسمان کنید! تا زمانی که نسبت به شعار آن سالتان ابراز ندامت نکنید مطمئن باشید هر آدم منصفی کارهای امروزتان را فقط و فقط در راستای بازسازی چهره خودتان محسوب خواهد کرد.
پریا، یکی از کاربران گوگلپلاس، پرسیده: بنظر من شعار" نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران" یعنی اول رسیدگی به مردم خودمان, ایرادش چیه؟ مگه همه جای دنیا همین نیست حتی تو خود غزه و لبنان؟ ایرادش چیه که حالا شده چماق؟ این یعنی طرفدار اسراییل بودن؟ جدی سواله برام , مخالفان توضیح بدن لطفا.
فؤاد شمس با نقل خاطرهاش میگوید این شعار فراگیر نبود: قطعا همه از این بحث های این چند وقت در سر غزه خسته شده اید. برای رفع خستگی براتون خاطره روز قدس 88 را بگم....
ما با چند نفر از دوستان که بودیم هر کجا که برخی شعار "نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران" می دادند. سعی می کنیم شعار " چه تهران چه غزه کشتن مردم بسه" بدهیم. البته چون شعارمون ریتم نداشت زیاد نمی گرفت. پس سعی می کردیم. شعار های همه گیر تری چون " زندانی سیاسی آزاد باید گردد" بدهیم. که می گرفت. اما خب نکته جالب این بود که همان افرادی که شعار فوق را داده بودند گاهی شعار " ایران شده فلسطین ملت چرا نشستین" می دادند.!
من با این که همان زمان هم با شعار "نه غزه نه لبنان ، جانم فدای ایران" مخالف بودم. اما هم آن زمان هم الان قطعا برایم قابل درک بود این شعار.. این شعار سلبی و واکنشی به عملکرد کسانی بود که همان رفتار های غیر انسانی ارتش اسرائیل در خیابان های تهران را برای ما تداعی می کردند. قطعا افرادی هم که این شعار را می دادند نه دشمنی با مردم فلسطین داشتند نه مردم لبنان. مشکل شان با کسانی بود که همان رفتارهای غیر انسانی را در وسط خیابان های تهران داشتند.
امیرحسین ثابتی با اشاره به واکنش سید حسن نصرالله می گوید: فرقی نمی کند، شاید برای سرپوش گذاشتن بر خیانت هایشان در سال 88 و شاید هم به خاطر فشار این روزهای افکار عمومی است که می گویند شعار «نه غزه، نه لبنان» ارتباطی به ما نداشت! اما در هر حال "صورت مساله" ثابت است و برای فهم عمق خیانت این جماعت در حق «اسلام» و «ایران» و «انسانیت»؛ کافی است سخنان مهم سید حسن نصرالله در آذر 88 را دوباره بخوانیم:
«شعار نه غزه نه لبنان اثر منفی زیادی داشته، بویژه که رسانه هاو ماهواره های غربی این شعار را برای ایجاد ذهنیت منفی (علیه مقاومت) پوشش می دهند. مردم لبنان از ایران انتظار ندارند که اگر اسرائیل علیه لبنان جنگ به پا کرد مردم ایران به آنها کمک کنند، اما مردم لبنان لحظه ای که اسرائیل به ایران حمله کند آنها لحظه شماری می کنند نخستین کسانی باشند که علیه اسرائیل واردجنگ می شوند. بعد از انتخابات در ایران اتفاقات ناگواری افتاد که موجب خون دل وعزای ما شد وبسیاری افراد از سرتاسر جهان تماس گرفته وگریه می کردند چون ما هویت خودمان را با هویت جمهوری اسلامی یکسان می دانیم.»
رضا نساجی میگوید اتفاقا این حریف است که دو دوزه بازی میکند: همچنان که شعار «نه غزه نه لبنان» حاصل یک موج عصبی در میان اصلاح‌طلبان/سبزها (در پاسخ به برخوردهای حاکمیت ِ مدعی حمایت از مقاومت) بود، عمده مجادله برادران اصولگرا با اصلاح‌طلبان/سبزهای حامی مقاومت غزه، نه از سر دلسوزی برای مقاومت فلسطین و لبنان، که از سر انتقام‌جویی سیاسی است و واکنش عصبی ناشی از شکست در انتخابات. (به همین جهت؛ این پرسش پیش می‌آید که نکند آنها دفاع از مقاومت غزه را حق انحصاری خود می‌دانند؟ یا نکند مقاومت برای آنها آب و نان دارد و لذا از همراهی دیگران در این مسئله امتناع دارند تا مبادا کسی در این سفره شریک‌شان شود؟)
در مقابل اتهام دورویی و سیاسیکاری، بعضی از اصلاح‌طلبان همین اتهام را متوجه طرفداران حکومت دانستند، با این استدلال که اگر حمایت از فلسطین بیش از بازی سیاسی بود تظاهرات علیه اسرائیل فقط به راهپیمایی روز قدس ختم نمیشد. محمد دهداری به این اتهام چنین پاسخ میدهد: چه موج زشت و وقیحانه ای برخی منادیان شعار نه غزه نه لبنان راه انداخته اند! پای هر مطلبی در خصوص تظاهرات یا تجمع ملل خارجه در راستای حمایت از غزه و محکومیت خون خوارگی اسرائیلیان (که قاعدتا می بایست موجب تنبه و توبه اینها از مواضع احمقانه قبلی شون بشه) طی یک فرار به جلوی مزورانه، اقدام به خرده گیری و حتی تمسخر امت متدین و مسلمان ایران می کنند که ببینید همه جای دنیا دارن برای غزه تظاهرات می کنند ولی ام القرای مسلمین چه و چه!
... در پاسخ به اینها باید گفت اولا مردم ما می دونند حکومت برای چنین تظاهراتی اون هم در مقیاسی که هیچ جای دنیا اتفاق نمی افته برنامه مبسوط داره لذا همین امر لزوم برنامه های خودجوش رو تا حد زیادی مرتفع می کنه. ثانیا در چندین شهر بزرگ ایران راهپیمایی ها و تجمعات خوبی هم شده که حتی یکیشون جمعیتی بیشتر از ده تا راهپیمایی خارجه داشته اند ولی رسانه ها چون همه منتظر واقعه ای به مراتب بزرگترند و این جمعیت ها برای ایران کم به نظر می رسه چندان بازتاب نداده اند.
... خوب مگر نه اینها ادعا می کنند بیشمارند!؟ الحمدلله دغدغه غزه هم که بدجور به دلشون افتاده و مدعی صداقت در این راه هم هستند تا جایی که راهپیمایی نکردن ارزشی ها رو تخطئه و تمسخر می کنند، خوب چرا خودشون یه غلطی نمی کنند!؟ فقط برای براندازی نظام می تونستند لشکر کشی کنند کف خیابون!؟
ابوالفضل فاتح در مطلبی تحت عنوان «هم غزه هم لبنان، جانم فدای انسان / برای بندگان یکسان خداوند» به اشاره میگوید جان انسان مرز نمیشناسد: اگر انسان به ما هو انسان به رسمیت شناخته می شد آنگاه کودک٬ کودک بود. فلسطینی و غیر فلسطینی اش تفاوت نداشت. و تفاوتی نداشت که انسان بی دفاع در کجای این کره خاکی باشد. وقتی انسانها به خودی و غیر خودی تبدیل شوند نژاد پرستی آغاز می شود و آنگاه دیگر زن و کودک فلسطینی انسان شمرده نمی شوند و کسی برای آنان حق دفاع از خود را به رسمیت نمی شناسد.
ثبت نظر