close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
گزارش

روزانه های جشنواره کن- یک

۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۶
محمد عبدی
خواندن در ۵ دقیقه
آنها ساخته آناهیتا قزوینی زاده
آنها ساخته آناهیتا قزوینی زاده
بیست و چهار فریم ساخته عباس کیارستمی
بیست و چهار فریم ساخته عباس کیارستمی
حیوان ساخته بهرام و بهمن ارک
حیوان ساخته بهرام و بهمن ارک
لرد ساخته محمد رسول اف
لرد ساخته محمد رسول اف
وقت ناهار ساخته علیرضا قاسمی
وقت ناهار ساخته علیرضا قاسمی

کن وسینمای ایران؛ از به هم خوردن نمایش خانه سیاه است تا حضور هفت سینماگر

 

افسون جشنواره کن تمامی ندارد؛ یک شهر کوچک در جنوب فرانسه که تمام طول سال، بخصوص در پاییز و زمستان غالباً خبری در آن نیست و اگر کسی را در کوچه و خیابان ببینی، لابد در حال گذراندن دوره بازنشستگی خود در شهری ساکت و آرام است، اما ناگهان طی ده دوازده روز برگزاری جشنواره فیلم، به مرکز عالم هنر بدل می شود و ده ها- یا شاید هم صدها- هزار اهل سینما را به خود جذب می کند تا آنجا که تعداد روزنامه نگارانی که برای پوشش خبری این جشنواره در سراسر دنیا کارت رسمی جشنواره را دریافت می کنند، همیشه از مرز چهار هزار نفر می گذرد. نتیجه این که گفته می شود هر فیلمی که بخت پذیرش در یکی از بخش های جشنواره کن را داشته باشد، خودبخود به اندازه یک میلیون دلار آگهی مجانی در سراسر جهان، پیش افتاده است.

از این روست که کن آشکارا از رقبای خود، ونیز و برلین (ونیز قدیمی ترین جشنواره فیلم جهان است و چند سالی پیرتر از کن) جلوتر است تا آنجا که رئیس جشنواره برلین در گفت و گویی با نگارنده با صراحت اعتراف کرد که:«اول کن است، بعد ونیز و بعد برلین!»

چند و چون انتخاب فیلم ها و قدرت بلامنازع تیری فرمو، مدیر اجرایی کن، همواره بحث انگیز بوده و گاه به شدت هم مورد انتقاد مطبوعات فرانسوی قرار گرفته، اما همه سر و صداها تغییری در راه و روش کن طی سال های اخیر نداده و کماکان تیری فرمو مثل یک خاقان پرقدرت فرمانروایی می کند.

سینمای ایران و حضور در کن

رابطه سینمای ایران و جشنواره کن، رابطه عمیق و دامنه داری است که به چند دهه قبل برمی گردد و سرانجام- یک بار- جایزه نخل طلا، بزرگ ترین جایزه این جشنواره نصیب سینمای ایران شد («طعم گیلاس» ساخته عباس کیارستمی- بر خلاف تصور نخل طلا تنها به بهترین فیلم بلند و کوتاه اهدا می شود و باقی جوایز نخل طلا نیستند؛ یعنی جوایز دیگر سینمای ایران از جمله دو جایزه فیلم فرهادی در سال گذشته، نخل طلا محسوب نمی شود).

تاکنون نزدیک به شصت فیلمساز ایرانی در بخش های مختلف این جشنواره هفتاد ساله حضور داشته اند و فیلمسازانی چون عباس کیارستمی، اصغر فرهادی، بهمن قبادی، جعفر پناهی، مرجان ساتراپی و سمیرا مخملباف دست خالی به خانه بازنگشته اند.

اولین حضور سینمای ایران در این جشنواره به سال 1961 به بخش مسابقه فیلم های کوتاه بازمی گردد؛ با فیلم «کورش کبیر» ساخته فری فرزانه.

اولین فیلم بلند ایرانی نمایش داده در این جشنواره، «شب قوزی» است ساخته فرخ غفاری در بخش خارج از مسابقه در سال 1964.

ابراهیم گلستان به نگارنده گفت که قرار بود فیلم «خانه سیاه است» ساخته فروغ فرخزاد در همان سال ها در این جشنواره به نمایش درآید، اما کمی پیش از آغاز جشنواره- به گفته گلستان- مسئولان جشنواره به او گفته اند که تصاویر فیلم تماشاگران کن را آزرده خواهد کرد، برای همین یک نمایش محدود در یک تالار کوچک برای آن در نظر گرفته اند و به این ترتیب آقای گلستان خواستار خارج شدن فیلم از برنامه نمایش جشنواره کن شده است.

در سال های پیش از انقلاب سینمای ایران با فیلم هایی چون «گاو» و «پستچی» ساخته های داریوش مهرجویی و «شازده احتجاب» ساخته بهمن فرمان آرا در بخش دو هفته کارگردانان شرکت کرد، اما در مجموع سینمای پیش از انقلاب موفقیت قابل توجهی در این جشنواره نداشت.

اولین حضور سینمای ایران در سال های پس از انقلاب به فیلم «چریکه ی تارا» ساخته بهرام بیضائی بازمی گردد. بیضائی با این فیلم - که هیچ گاه اجازه نمایش در ایران نگرفت- در بخش نوعی نگاه شرکت کرد و عجیب این که پس از بازگشت به ایران، به بهانه حضور در جشنواره کن از کارش- تدریس در دانشگاه- اخراج شد (عباس کیارستمی هم پس از دریافت نخل طلا، به خاطر روبوسی با کاترین دونوو به هنگام دریافت جایزه، مجبور شد از در پشتی فرودگاه تهران مخفیانه وارد شود؛ به این ترتیب ایران احتمالاً کشور بی نظیری در جهان در برخورد با سینماگرانش در قبال جشنواره کن محسوب می شود!)

هفت سینماگر ایرانی در جشنواره امسال

در هفتادمین دوره جشنواره کن که امشب (چهارشنبه) آغاز می شود، هفت سینماگر ایرانی در بخش های رسمی و جنبی حضور دارند.

امسال در بخش مسابقه فیلم های بلند، فیلمی از ایران حضور ندارد، این در حالی است که فیلم ایرانی سال گذشته- فروشنده-  در این بخش دو تا از مهمترین جوایز جشنواره را به دست آورد.

در بخش نوعی نگاه، محمد رسول اف با فیلم تازه اش لرد- به معنای درد یا ته مانده مایعات- حضور دارد؛ فیلمی که لبه تیز انتقاد سینماگر به اوضاع احوال اجتماعی/ سیاسی ایران(در ادامه فیلم قبلی؛ «دست نوشته ها نمی سوزند» که در همین بخش جشنواره کن نمایش داده شد و هیچ گاه در ایران مجوز اکران نگرفت؛ فیلمی تند و تیز درباره قتل های زنجیره ای) را این بار باز به شکلی صریح متوجه فساد در ایران می کند و قهرمان تنهایش را در برابر فساد نهادینه شده قرار می دهد ( روز نمایش فیلم و پس از تماشای دوباره فیلم، به طور مفصل به آن خواهم پرداخت).

در بخش مسابقه فیلم های کوتاه، از بین بیش از چهار هزار فیلم ارسالی، بخت با علیرضا قاسمی یار شده تا با دیگر هشت فیلم انتخابی این بخش، برای دریافت نخل طلای فیلم کوتاه رقابت کند؛ فیلمی با عنوان «وقت ناهار».

در بخش سینه فونداسیون- بخش فیلم های دانشجویی که به شکل مسابقه ای برگزار می شود- فیلم دیگری از ایران حضور دارد به نام «حیوان» ساخته بهرام و بهمن ارک.

آخرین ساخته عباس کیارستمی با عنوان «24 فریم» در بخش ویژه ای به مناسبت هفتادمین سال جشنواره به نمایش درخواهد آمد؛ یک فیلم تجربی از کیارستمی درباره تصویر ساکن و تصویر متحرک که 24 بخش دارد.

آناهیتا قزوینی زاده که در بخش سینه فونداسیون جشنواره کن جایزه گرفته بود، با اولین فیلم بلندش با نام «آنها» در بخش نمایش های ویژه حضور دارد.

بخش دو هفته کارگردانان امسال میزبان فیلمی از سینماگران ایرانی نیست، اما بخش هفته منتقدان فیلم «تهران تابو» ساخته علی سوزنده را نمایش خواهد داد؛ فیلمی انیمیشن که در آلمان ساخته شده و به موضوعات سیاسی/اجتماعی روز ایران اختصاص دارد.

در بخش جنبی اسید هم اولین فیلم بلند مریم گورمتقیق فیلمساز ساکن فرانسه با نام «پس از پایان تابستان» به نمایش درخواهد آمد.

 

 

ثبت نظر

استان‌وایر

لیست اصلاح‌طلبان برای انتخابات شورای شهر خرم‌آباد

۲۷ اردیبهشت ۱۳۹۶
لیست اصلاح‌طلبان برای انتخابات شورای شهر خرم‌آباد