close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
گزارش

راحله راحمی‌پور: به من گفتند جریمه‌ام پرداخت شده و آزاد شدم اما من پولی ندادم و نخواهم داد

۸ مهر ۱۳۹۸
نیلوفر رستمی
خواندن در ۶ دقیقه
راحله راحمی‌پور از سال ۱۳۹۴ با حضور در تجمع‌های مسالمت‌آمیز و دست گرفتن عکس‌های از برادرش، اعدام او و مفقود شدن فرزندش را در زندان اوین علنی کرد.
راحله راحمی‌پور از سال ۱۳۹۴ با حضور در تجمع‌های مسالمت‌آمیز و دست گرفتن عکس‌های از برادرش، اعدام او و مفقود شدن فرزندش را در زندان اوین علنی کرد.

«راحله راحمی‌پور» بارها به خاطر سوال درباره نوزاد مفقود شده بردارش در زندان «اوین» در دهه ۶۰، مورد بازجویی قرار گرفته، دادگاهی شده و به زندان رفته است.

او روز یک‌شنبه هفتم مهر بار دیگر برای چند ساعت بازداشت شد.
راحمی‌پور را به دلیل نپرداختن جریمه نقدی که به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به آن محکوم شده بود، بازداشت کرده بودند. او پس از آزادی به «ایران‌وایر» گفت: «به من گفتند جریمه‌ام پرداخت شده است و آزاد شدم اما من پولی ندادم و نخواهم داد.»

راحله راحمی‌پور یکی از صدها ایرانی است که اعضای خانواده‌اش در دهه ۶۰ زندانی یا اعدام شدند. «حسین راحمی‌پور»، برادر او که از فعالان سیاسی بود، به همراه همسرش در سال ۱۳۶۲ بازداشت شد. همسرش که در آن زمان باردار بود، در زندان اوین فرزندی به نام «گلرو» به دنیا آورد اما چندی بعد مسوولان زندان فرزندش را از او جدا کردند و پس از مدتی اعلام شد نوزاد به دلیل بیماری فوت کرده است. با این حال، هرگز برگه فوت یا محل دفن این نوزاد به خانواده‌اش نشان داده نشد.

شش ماه بعد، حسین راحمی‌پور، پدر کودک به جرم عضویت در سازمان «راه کارگر» که یکی از گروه‌های مخالف جمهوری اسلامی بود، در سال ۱۳۶۳ اعدام شد. مادرش را ولی کمی بعد به دلیل بیماری حاد قلبی از زندان آزاد کردند.

راحله راحمی‌پور از سال ۱۳۹۴ با حضور در تجمع‌های مسالمت‌آمیز و دست گرفتن عکس‌هایی از برادرش، اعدام او و مفقود شدن فرزندش را در زندان اوین علنی کرد. روی یکی از این تصاویر که او در تجمعات در دست داشت، نوشته شده بود: «برادرم را کشتید، با فرزندش چه کردید؟»

این خواهر داغ‌دیده با علنی کردن مفقود شدن فرزند برادرش، خواستار پاسخ‌گویی نظام جمهوری اسلامی شد اما به جای این که پاسخی دریافت کند، دستگاه قضایی در سال ۱۳۹۵برای او پرونده قضایی گشود.

راحله راحمی پور از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی «ابوالقاسم صلواتی»، به یک سال حبس محکوم شد اما این حکم از سوی شعبه ۳۶ دادگاه تجدیدنظر استان تهران به پرداخت مبلغ هشت میلیون تومان جریمه نقدی تغییر یافت. حکم دادگاه تجدیدنظر ۲۵ فروردین ۱۳۹۸ به وکیل وی ابلاغ شد.

راحله راحمی‌پور درباره دلیل چند ساعت بازداشت خود به «ایران‌وایر» گفت: «از یک ماه پیش سه حساب بانکی من بسته شده‌اند. در یکی از بانک‌ها برگه‌ای با حکم دادگاه انقلاب به من داده شد که برای پی‌گیری حسابم باید به دادسرای زندان اوین مراجعه کنم. من بارها در طول این یک ماه به آن‌جا رفتم. به من گفتند باید جریمه‌ام را پرداخت کنم. گفتند هر ماه چیزی پرداخت کنم یا سالیانه. اما همان‌طور که قبلا در دادگاه هم گفته بودم و بارها در مصاحبه‌هایم اعلام کرده‌ام، من نه پولی دارم که بدهم و نه خواهم داد. به دادگاه گفتم اگر یک ریال هم روی زمین افتاده باشد، من آن را به شما نمی‌دهم.»

راحله راحمی‌پور از سال ۱۳۹۴ با حضور در تجمع‌های مسالمت‌آمیز و دست گرفتن عکس‌هایی از برادرش، اعدام او و مفقود شدن فرزندش را در زندان اوین علنی کرد.

با این حال، چند ساعت پس از بازداشت، به او گفته‌اند جریمهاش پرداخت شده است و او را آزاد کرده‌اند: «اما من نه پولی پرداخت کرده‌ام و نه پولی پرداخت خواهم کرد.»

او در یک ماه گذشته بارها برای پی‌گیری وضعیت حساب‌های بانکی‌ خود به دایره اجرای احکام مراجعه کرده بود: «من در دادگاه و در طی مراجعات یک ماه گذشته‌ام به دایره اجرای احکام، گفتم که من گناهی نکردم که بخواهم جریمه شوم. من نه دزدم، نه اختلاس‌گر و نه خلاف‌کار؛ به جای اینکه حساب من را ببندید، حساب اختلاس‌گرها را ببندید. من در این یک ماه برای اجاره خانه و مایحتاج زندگی با مشکل برخوردم. نهایتا دو هفته پیش با چمدان لباس‌هایم به دایره اجرای احکام رفتم و گفتم من که گناهی نکردم که جریمه‌ای پرداخت کنم و نمی‌کنم، شما اگر می‌خواهید من را به زندان ببرید یا اینکه حساب‌هایم را باز کنید که باز توجهی نکردند.»

راحله راحمی‌پور برای چندمین بار، ظهر هفتم مهرماه به همراه یکی از دوستانش به شعبه یک دایره اجرای احکام دادسرای زندان اوین برای پی‌گیری وضعیت حساب‌هایش رفت که پس از آن بازداشت شد: «در آن‌جا به من گفتند پول را پرداخت نمی‌کنی، پس باید بازداشت شوی. من هم قبول کردم. حدود ساعت سه عصر بود که من را بازداشت کردند و به زندان اوین بردند. کارهای مقدماتی هم مانند گرفتن عکس و انگشت‌نگاری انجام شد و بعد من را به بند قرنطینه بردند. ساعت یک ربع به شش عصر، شخصی من را صدا زد و گفت جریمه‌ات پرداخت شده است و آزادی. من گفتم که من پرداخت نکردم، گفتند پرداخت شده است و آزاد هستید.»

راحله راحمی‌پور با تاکید بر اینکه در طی ۴۰ سال گذشته هزینه‌های زیادی داده است، گفت او هیچ کار خلافی نکرده است که باید بابت آن جریمه نقدی پرداخت کند. او فقط پاسخی از دولت ایران برای مفقود شدن نوزاد برادرش در سال ۱۳۶۳ در زندان اوین می‌خواهد که با گذشت بیش از سه دهه، هنوز هیچ جوابی نگرفته است.

به گفته راحمی‌پور، خانواده‌اش هرگز مرگ گلرو را باور نکرده‌اند چون مسوولان زندان هرگز مدرک یا نشانه‌ای از مرگ او را نشان نداده‌اند.

او نام برادر و برادرزاده‌اش را در فهرست کارگروه ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل متحد ثبت کرده است. از نظر حقوق بین‌الملل، ناپدیدشده قهری به شخصی گفته می‌شود که توسط نیروهای دولتی یا وابسته به دولت دستگیر یا ربوده شود و پس از آن، در مورد سرنوشت یا مکان او پنهان‌کاری کنند به شکلی که او از حمایت قانون خارج شود. بازداشت‌های دولتی که به اعدام فراقضایی منتهی شود و مقامات رسمی پس از اعدام، درباره سرنوشت و محل دفن فرد پنهان‌کاری کنند، مصداق ناپدیدشدگی قهری است.

سازمان ملل می‌تواند از دولت‌ها درباره ناپدیدشدگان قهری توضیح بخواهد. آن‌ها از دولت ایران درباره حسین و گلرو راحمی‌پور سوال کرده‌اند و دولت ایران درباره سرنوشت این پدر و دختر این طور توضیح داده‌اند: «براساس مدارک پزشکی دکتر زندان و بیمارستان امام خمینی، نوزاد نارس و دچار زردی و انسداد خون بوده و علی‌رغم تعویض خون، نوزاد در تاریخ ۱۵ فروردین ۱۳۶۳ فوت کرده است.»
در توضیح دولت ایران آمده که پدر نوزاد نیز در تاریخ اول شهریور ۱۳۶۳، با حکم دیوان عالی کشور اعدام شده است.

این پاسخ هنوز نه خانواده راحمی‌پور را قانع کرده است و نه کارگروه ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل را.

راحله راحمی‌پور از زمان علنی کردن موضوع مفقود شدن گلرو، مورد فشار دستگاه امنیتی قرار گرفته است: «مدتی پس از این که پی‌گیری موضوع گم شدن برادرزاده‌ام را شروع کردم و در چند تجمع مدنی با پلاکارد حاضر شدم، در تلفن‌هایی از طرف کسانی که می‌گفتند از وزارت اطلاعات تماس می‌گیرند، دعوت به سکوت شدم. حتی تلفنی هم احضارم کردند اما چون احضارها شفاهی بودند، من هیچ وقت نرفتم. اما در نهایت به صورت کتبی احضار شدم که پس از معرفی خود، اتهام تبلیغ علیه نظام به من وارد شد و بعد هم دادگاه برگزار کردند و حکم دادند.»

راحله راحمی‌پور چند ساعت پس از آزادی گفت آزادی او آخرین حرکت نیست و حالا باید در انتظار هزینه‌های بعدی باشد: «من که پول را ندادم، خودشان آزادم کردند، پس منتظرهزینه‌های دیگری باید باشم. این پایان قصه نیست.»

مطالب مرتبط:

محاکمه راحله راحمی پور به خاطر پیگیری وضعیت برادرزاده‌اش

بازداشت راحله راحمی پور؛‌ می گویند برادرش اعدام شده و برادرزاده اش در زندان مرده

اگر عزیزتان اعدام شده ونمی‌دانید محل دفن او کجاست، اطلاع‌رسانی کنید

ثبت نظر

گزارش

نادر نوری‌کهن: گفتند این برادر بهمن قبادی است، تایید کن همکارت بوده

۸ مهر ۱۳۹۸
شاهد علوی
خواندن در ۱۳ دقیقه
نادر نوری‌کهن: گفتند این برادر بهمن قبادی است، تایید کن همکارت بوده