شایا گلدوست
«مهره فابی»، زن ترنس و فعال حقوق رنگینکمانیهای افغانستان در اعتراض به وضعیت اعضای جامعه رنگینکمانی در این کشور دست به اعتصاب غذا زده است.
او از روز هشتم سپتامبر ۲۰۲۳ اعتصاب غذای خود را در شهر مالمو در کشور سوئد آغاز کرده اما هنوز پاسخی برای درخواستهایش دریافت نکرده است.
مهره از دولت سوئد و سازمان ملل متحد میخواهد که «آپارتاید جنسیتی» علیه زنان و رنگینکمانیهای افغانستان را به رسمیت بشناسند.
او در گفتوگو با «ایرانوایر»، از شرایط بد جسمی و هدف خود از این اعتراض میگوید: «در هشتمین روز اعتصاب غذا به دلیل ضعف شدید روانه بیمارستان شدم و هماکنون شرایط جسمی خوبی ندارم. سالهای سال است که مردم افغانستان دگرباشان را نادیده گرفتهاند. کمیسیون حقوق بشر دگرباشان را نادیده گرفته است و هیچ جایی از آنها یاد نمیشود. این مساله روز به روز من را بیشتر اذیت میکرد تا این که صحبت از آپارتاید شد و تصمیم گرفتم در مورد این مساله صحبت کنم، چون مردم این ظلم را در مورد ما نادیده میگیرند. خواست من از دولت سوئد و سازمان ملل این است که آپارتاید جنسیتی علیه دگرباشان را در افغانستان به رسمیت بشناسند.»
مهره همچنین خواستار خروج افراد رنگینکمانی از افغانستان و انتقال آنها به کشوری امن است؛ افرادی که در خطر مرگ هستند و تعداد بیشماری از آنها بیخانمان شدهاند و گاه مجبور به تن فروشی و انجام کارهای خلاف میشوند.
آپارتاید جنسیتی به معنای تبعیض شدید و جداسازی افراد به دلیل جنسیت آنها است. در سال ۱۹۶۶، سازمان ملل متحد طی قطعنامه ۲۲۰۲، آپارتاید را به عنوان «جنایت علیه بشریت» عنوان کرد. بدین گونه، آپارتاید نه تنها مغایر ارزشهای سازمان ملل متحد شناخته شد بلکه برای اولین بار در قانون بینالملل جرمانگاری و به عنوان جنایت علیه بشریت و جنایت بینالمللی محسوب شده است.
ماده دوم کنوانسیون، جرم آپارتاید را سیاستها و اعمال غیرانسانی، بر اساس تبعیض و جداسازی نژادی تعریف میکند. بنابراین، در قوانین بینالملل، جرم آپارتاید فقط بر اساس تبعیض و جداسازی نژادی شناخته شده است و آپارتاید جنسیتی تا اکنون تعریف و جایگاهی در قوانین بینالملل ندارد.
به همین دلیل فعالان جامعه مدنی در حوزه حقوق زنان و افراد الجیبیتیکیوپلاس کمپینهایی به راه انداختهاند تا از جامعه جهانی بخواهند آپارتاید جنسیتی را به عنوان جنایت علیه بشریت به رسمیت بشناسند.
مهره در ادامه صحبتهایش به استقبال مردم سوئد از حرکت اعتراضی خود اشاره میکند و میگوید: «این حرکت من از سمت مردم سوئد تقدیر شد اما از طرف مردم افغانستان آنطور که باید، واکنش مثبتی ندیدم. ولی با این حال فکرمیکنم جامعه تکانی خورد؛ یعنی این که دگرباشان افغانستان دیگر ساکت نمیمانند و برای گرفتن حق خود تلاش میکنند. من فکر میکنم کاری که انجام دادم، پیشزمینهای است برای دگرباشان افغانستان و همچنین مردم این کشور که به وجود دگرباشان در آن آگاه باشند، چون بسیاری از مردم هنوز هم وجود آنها را انکار میکنند. امیدوارم جامعه رنگینکمانی هم برای دادخواهی و فعالیتهای بیشتر کمی انرژی گرفته باشد.»
مهره با اشاره به شرایط رنگینکمانیهای افغانستان، آینده را برای آنها روشن میبیند: «شرایط رنگینکمانیهای افغانستان را در ۱۰ سال آینده روشن میبینم اما نیاز به مبارزات سنگین دارند. دگرباشان باید آماده مبارزه باشند. وقتی یک رنگینکمانی در جامعه اسلامی میفهمد که رنگینکمانی است، از همان روز اول مبارزهاش آغاز میشود. امیدوارم رنگینکمانیهای افغان مبارزه را آغاز کنند و صدای خودشان را به گوش همه برسانند.»
از زمان سقوط افغانستان به دست جنگجویان «طالبان»، زنان و افراد الجیبیتیکیوپلاس از حقوق اساسی خود مانند کار و تحصیل محروم شدهاند و با سرکوب شدید از سمت طالبان مواجه هستنند. بسیاری از این افراد از کشور خارج شده اما آنهایی که در افغانستان ماندهاند، به شکل روزافزون امید خود را از دست میدهند، به این دلیل که هر لحظه مرگ و شکنجه را در کمین خود احساس میکنند. در دو سال گذشته دهها فرد رنگینکمانی به شکل پنهان و مرموز به قتل رسیده و تعداد دیگری نیز از شدت ناامیدی، به خودکشی رو آوردهاند.
به گفته رنگینکمانیهای افغانستان، حاکمیت طالبان برای افراد رنگینکمانی هیچ حقی به جز مرگ قائل نیست. تا کنون شماری از کشورهای جهان با ادعاهای بشردوستانه اعلام کردهاند که افراد متعلق به گروههای آسیبپذیر که بخشی از آن رنگینکمانیها هستند را از افغانستان نجات میدهند. اما شواهد نشان میدهند که طی دو سال گذشته، شمار زیادی از افراد رنگینکمانی و فعالان این حوزه بیسرنوشت در افغانستان گیر افتادهاند. برای درخواستهای پناهندگی این افراد نیز در کشورهای متعهد اقدامی انجام نشده است.
مطلب مرتبط:
ثبت نظر