کامران صمیمی؛ مترجم و یکی از اعضای اعدامی محفل بهاییان

مرسده پرتوی، شهروندخبرنگار

ایران را تمامی ایرانیان، فارغ از عقاید شخصی، دین یا مذهب‌ خود ساخته‌اند. خبرنگاران و شهروندخبرنگاران «ایران‌وایر» در مجموعه‌ای، چهره‌های برجسته اقلیت‌های دینی و مذهبی را معرفی می‌کنند. شما هم اگر با شخصیت‌های برجسته اقلیت‌های دینی آشنایی دارید یا داستان زندگی و خدمات آن‌ها را می‌دانید، با ایمیل [email protected] تماس بگیرید و روایت خود را با ما در میان بگذارید.

***

«کامران صمیمی»، مترجم و استاد زبان انگلیسی و یکی از اعضای اعدام شده محفل بهاییان آذر ۱۳۰۴ در یک خانواده بهایی به دنیا آمد. 

او پس از گذراندن دوران ابتدایی و راه‌یابی به دبیرستان، در ۱۶ سالگی ترک تحصیل کرد تا به نجف‌آباد برود و برای کودکان بهایی کلاس دایر کند. پس از مدتی زندگی در نجف‌آباد، به تهران بازگشت و دبیرستان را تمام کرد. سپس  جهت ادامه تحصیل به هند رفت و در همان‌جا با «فریده صمیمی» ازدواج کرد که حاصل این ازدواج، پنج فرزند است. 

صمیمی پس از مدتی به ایران بازگشت و یک موسسه آموزش زبان خارجی را بنیان‌ گذاشت اما در سال ۱۳۳۲ همراه با خانواده‌اش با نیت ترویج آیین بهایی به اندونزی مهاجرت و ۱۵ سال در آن‌جا زندگی کرد. او در این دوران، مدتی مترجم سفارت ایران در جاکارتا و مدتی نیز استاد دانشگاه و هم‌زمان عضو محفل روحانی محلی جاکارتا بود. 

کامران صمیمی در سال۱۳۵۲ به ایران بازگشت و در این دوران عضو «هیات ملی تربیت بهایی» بود و تا زمان انقلاب مسوولیت منشی‌گری این هیات را برعهده داشت. 

او هم‌چنین پس از بازگشت به ایران، به عضویت هیات حقوقی محفل روحانی ملی درآمد تا به دفاع از حقوق بهاییان بپردازد. در تابستان سال ۱۳۶۰، پس از آن که تعدادی از اعضای محفل ملی بهاییت ربوده و ناپدید شدند، به عضویت این دومین محفل روحانی ملی انتخاب شد.

محفل روحانی ملی هیاتی متشکل از ۹ نفر است که سالانه با رأی بهاییان بزرگ‌سال در هر کشور انتخاب می‌شود و مسوول رسیدگی به امور جاری جامعه بهایی در آن کشور است.

کامران صمیمی روز ۲۳ آذر ۱۳۶۰، بعد از نشست انجمن ملی دستگیر شد. این نشست با میزبانی همسرش، در خانه یکی از اعضای جامعه بهایی برگزار شده بود. در پایان نشست، چنان‌که در روزهای نخست بعد از انقلاب مرسوم بود، میهمانان برای اجتناب از جلب توجه، بی سروصدا شروع به ترک محل کردند. چند دقیقه پس از آن که نخستین زوج بیرون رفتند، توسط پاسداران که خانه را محاصره کرده بودند، دستگیر شدند. سپس پاسداران وارد خانه شده و علاوه بر صمیمی و همسرش، سایر اعضای انجمن ملی و میزبانان را نیز دستگیر کردند. 

آن‌ها کامران صمیمی و سایرین را کنار دیوار چشم‌بند زدند و با فریاد، جویای نفر نهم انجمن شدند که در آن نشست غایب بود. بعد به صمیمی و سایرین دستور دادند تا داخل خودروهای معینی شوند. 

بنابر روایت شاهدان عینی، وقتی که از پاسداران پرسیده شد که کجا و به دستور چه کسی آن‌ها را می‌برند، پاسخی ندادند. این گروه را به ساختمان باشگاه شرکت ملی نفت بردند که در آن زمان محل کمیته ۴ محله «داوودیه» بود.

در این روز به همراه کامران صمیمی، «ژینوس محمودی»، «محمود مجنوب»، «جلال عزیزی»، «مهدی امین امین»، «عزت فروهی»، «سیروس روشنی» و «قدرت روحانی» دستگیر شدند.

فریده صمیمی در شرح این بازداشت می‌نویسد: «هیچ حکمی به ما نشان ندادند، جناب امین امین که وکیل دادگستری بودند سوال کردند شما ورقه‌ای دارید برای جلب ما؟ آن‌ها به ورقه احتیاج نداشتند، هرچه می‌گفتند همان بود.»

به نوشته بنیاد حقوق بسری  عبدالرحمن برومند و بنابر گزارشات دو نفر بازماندگان این واقعه، صبح روز بعد از دستگیری، مقامات آقای صمیمی و نه نفر بهائی دستگیر شده دیگر را در اتاق بازجویی گردآوردند و به آنها دستور دادند تا پرسشنامه‌ای را پر کنند که در آن از اسامی اعضای انجمن، ارتباط بهائیان با اسرائیل، و مبلغ و محل سرمایه‌های بهائیان سئوال شده بود. آقای صمیمی در دوران بازداشت چندین بار مورد بازجویی مقامات قرار گرفته بود.

سرانجام در تاریخ شش دی‌ماه ١٣۶٠ هشت نفر عضو دومین محفل ملی بهائیان ایران تیرباران شدند.بعد از اعدام کامران صمیمی مقامات خانواده‌اش را مطلع نکردند. یکی از مسئولان زندان اوین به طور غیررسمی خانواده وی را تلفنی با خبر کرد و بازماندگانش با مراجعه به گورستان بهشت زهرا نام وی را در میان لیست افرادی یافتند که توسط مقامات کشته شده و در محل گمنام مخصوصی که آنرا «کفرآباد» می‌نامند، دفن شده بود.

 اعدام این افراد ابتدا انکار و سرانجام پذیرفته شد. آیت‌الله اردبیلی رییس وقت قوه قضاییه گفت این افراد به جرم «جاسوسی برای قدرت‌هایی خارجی» اعدام شده‌اند. به این ترتیب دستگیری و اعدام بهائیان شکل رسمی گرفت.