شاید ایراد از نثر قانون باشد. فدراسیون‌های جهانی تابعه‌ای هستند از «کمیته بین‌المللی المپیک». «IOC» به‌صراحت ورزش را در دنیا خط‌کشی کرده است؛ یک سمت بانوان، سوی دیگر آقایان. در این میان، یک خیل نسبتاً عظیم گم می‌شوند؛ یعنی دوجنسی‌ها و حتی همجنسگراها. شاید همین کمک و امداد غیبی باعث شده که امروز «عبدالرحمن شاه‌حسینی»، همان قاضی خلع شده از قضاوت در فوتبال (که حالا به کمیسیون اصل 90 مجلس شورای اسلامی نزدیک شده است)، در گفت و گو با «ایسنا»، خبر از مفتوحه بودن پرونده دوجنسی‌ها در ورزش ایران را بدهد؛ پرونده‌ای که ادعا شده قطرش به 70 تا 80 صفحه می‌رسد.
داستان فقط مختص ایران هم نیست؛ نام «کاستر سمانیا» همه را به یاد اشک‌هایش در سال ۲۰۰۷ میلادی می‌اندازد؛ وقتی‌که فقط ۱۸ سال سن داشت و قهرمان دو ۸۰۰ متر زنان جهان شد. اول پرچم کشورش (افریقای جنوبی) را روی دوش انداخت و دور افتخار زد، بعد با مدال طلا روی سکوی اول ایستاد و ساعاتی بعد با همان مدال اشک ریخت. رقیبانش اعتراض کرده بودند که باید او را مورد آزمایش ژنتیکی قرار دهند. شکایت قبول شد. او نه زن بود و نه مرد. یک دوجنسی بود که باید مدال طلا را پس می‌داد.
کاستر سمانیا را چند عکس، ترکیب صورت، عضلات بدن و صدای کلفت به دردسر انداخت؛ درست مانند دختران فوتبالیست ایرانی.
سال ۱۳۸۸ خورشیدی بود که در ایران جنجالی برپا و نام چهار بازیکن تیم بانوان در فوتبال ایران به صورت اختصاری در خبرگزاری‌ها منتشر شد. می‌گفتند آن ها «دختر» نیستند. بلافاصله «فریده شجاعی»، نایب رییس وقت فدراسیون فوتبال و همسر «منصور پورحیدی»، سرپرست استقلال واکنش نشان داد. او شایعات را تهمت‌هایی ناروا خواند و مدعیان را به محرومیت تهدید کرد. به خبرنگار «ایسنا» هم در لفافه و خارج از چارچوب مصاحبه گفته بود: «لطفاً پی این داستان را نگیرید، به صلاح هیچ کس نیست.»
اما پی ماجرا را از جایی دیگر گرفته بودند؛ قاضی «مجتبی شریفی» کلیددار قفل دختران دوجنسی در فوتبال ایران شد؛ دخترانی که پسر نبودند اما ژن کامل دخترانه هم نداشتند.
شریفی، کارشناس فقه و مبانی حقوق اسلامی و نیز کارشناس فلسفه و حکمت اسلامی بود. فوق‌لیسانس خود را در رشته فلسفه از دانشگاه تهران گرفته و بعد در همان رشته موفق شده بود به مدرک دکترای تخصصی هم برسد. او البته هفت سال در حوزه علمیه مشهد تحصیل کرده و یکی از افتخاراتش، چهار سال پیاپی کسب نمره ۲۰ در درس «خارج» است.
او پرونده را باز کرد و از فدراسیون فوتبال و کمیته ضد دوپینگ خواست تا شرایط تمام دختران فوتبالیست و فوتسالیست را بدون درنگ بررسی کنند.
بررسی‌ها چندان هم دوستانه نبودند؛ «شهرزاد مظفر»، سرمربی وقت تیم ملی فوتبال بانوان ایران از حضور سرزده مأموران به خانه بازیکنان دختر در خانه یا اردوها انتقاد کرد. بعدها (بهمن ماه سال ۹۲) «احمد هاشمیان»، رییس وقت کمیته مبارزه با دوپینگ در فدراسیون فوتبال در گفت‌وگو با «ایرنا» پذیرفت که مأموران کمیته‌اش به‌صورت سرزده وارد خانه بازیکنان و یا اردوی تیم‌های فوتبال می‌شدند. هرچند که شهرزاد مظفر همان سال ۸۸ با انگ همدستی با بازیکنان دوجنسی، از مربی گری تیم ملی عزل شد.
دوجنسی‌های فوتبال ایران هفت نفر بودند. «علی کفاشیان» سعی کرده بود اوضاع را کنترل کند. رییس فدراسیون فوتبال کشور به «تابناک» گفته بود: «این ها دست خودشان که نیست، حق دارند فوتبال بازی کنند؛ حق زندگی هم دارند. قوانین باید درست شود. به آن ها نگویید دختران مردنما. آن ها فقط ابهام جنسیتی دارند، همین.»
آذرماه سال ۸۸، 11 خبرنگار دختر ایران که در حوزه ورزش بانوان قلم می‌زدند، دور هم جمع می‌شوند. محور اصلی بحث در مورد شیوه پوشش دادن خبر «دوجنسی‌ها» در فوتبال ایران است. دوجنسی‌هایی که هرگز در هیچ رشته ورزشی دیگری حضور نداشتند و به شکلی غریب فقط به سوی فوتبال کشیده می‌شدند.
جلسه 11نفره تا ساعت یک بامداد به درازا کشید و یک نتیجه داشت: «خبر را بایکوت کنیم.»
این تنها راه علاج بود برای نجات فوتبال بانوان که عمر ۹ ساله‌ای بیش تر نداشت. سال ۱۳۷۹ بود که وزارت کشور به باشگاه «حجاب» اجازه تأسیس اولین تیم فوتسال دختران را داد و چهار سال طول کشید تا دختران ایرانی صاحب موقعیت و بخت بازی در زمین‌های فوتبال چمنی محصور شوند. حالا همه‌چیز روی هوا بود. می‌گفتند ادامه این بحث، یعنی تعطیلی فوتبال بانوان.
علی کفاشیان آن روزها رییس بود و از یک «باگ» قانونی حرف می‌زد. سال‌ها حضور در کمیته ملی المپیک و سازمان تربیت بدنی از او یک کارشناس حقوقی در ورزش ساخته بود. او مجبور شد برای رفع تمام انتقادات، تیم دختران را از سرپرست تا سرمربی قلع و قمع کند اما قانون ورزش جهان باگ دارد.
در اساسنامه فدراسیون جهانی فوتبال چنین می‌خوانیم: «تبعیض به هر شکل علیه نژاد، رنگ پوست، مذهب، جنسیت، تفکر سیاسی، جهت‌گیری جنسیتی و غیره ممنوع است و متخلفان، محروم یا جریمه خواهند شد.»
اما بعد کمیته جهانی المپیک در اساس نامه خود که باید به‌صورت کامل از سوی اعضا و فدراسیون‌های جهانی رعایت شود، هیچ جایی برای ورزشکاران همجنسگرا یا دوجنسه قرار نمی‌دهد.
سپس همین کمیته جهانی المپیک به فکر می افتد که آستین‌ها را بالا بزند و سراغ «انجمن نویسندگان ورزشی جهان» یا همان «IPS» برود. ۱۰ دختر فعال روزنامه‌نگاری از سراسر جهان را انتخاب می‌کند که «شکوفه موسوی» تنها برگزیده ایرانی بود. بعد از جام جهانی فوتبال در برزیل، کمپین «Discover football» در ریودوژانیرو برگزار می‌شود. مهم‌ترین سؤال این است: «آیا موافق حضور دوجنسی‌ها و همجنس گراها در ورزش هستید؟»
10 خبرنگار فعال حوزه ورزش بانوان به بیش از یک‌صد سؤال که در مورد حضور همجنس گراها و دوجنسی‌ها در ورزش بود، پاسخ می‌دهند. اما هنوز کمیته بین‌المللی المپیک هیچ تغییری در نظر خود نداده است. ورزش به دو بخش تقسیم می‌شود؛ مردان و زنان!
کمی بعد از اجلاس برزیل، «ایسنا» نوشت: «راز مگوی فوتبال بانوان ایران که تابه‌حال همه با هم درگوشی فقط درباره‌اش پچ‌پچ می‌کردند، رسانه‌ای شد. در حالی که غرب سعی می‌کند بنیاد خانواده که متشکل از یک زن و یک مرد به وجود می‌آید را بشکند، حالا شاهد ساختارشکنی در ورزش کشورمان هستیم.»
ایسنا البته امروز هم‌دست از واگویی رازهای به قول خودش «مگو» فوتبال دختران ایران برنداشته است. درحالی‌که همان غرب سعی می‌کند با کمپین «Discover football» راهی برای حضور بخشی از انسان‌ها در فضای ورزش و فوتبال باز کند، ایسنا در گزارش روز سوم خردادماه امسال می‌نویسد: «مشکل روابط نامتعارف جنسی در ورزش ایران تابویی است که مدت‌ها کسی به آن نپرداخته است؛ اتفاق ناگواری که برخی معتقدند پرداختن به آن هم اخلاقی نیست.»
ایسنا مجدداً در گزارش تازه خود به ساختارشکنی غرب اشاره کرده و نوشته است: «هم‌اکنون در قرن حاضر، نظام غرب به تلاش برای دگرگون سازی این تعریف غریزی دست زده و به تدریج در حال زمینه‌سازی برای این تحریف بزرگ است.»
از سوی دیگر، می‌توان به گزارش «باشگاه خبرنگاران» رجوع کرد که از قول یک منبع آگاه نوشته است هفت بازیکن تیم ملی بانوان فوتبال ایران با عمل جراحی، جنسیت خود را تغییر داده‌اند. اما در ادامه گزارش می‌خوانیم: «این بازیکنان که سال‌ها در فضای فوتبال بانوان بازی کرده‌اند، اگر چه تحت عمل جراحی قرار گرفته اند اما هنوز گرایش های مردانه دارند.»
ولی کسی نمی‌گوید در فضایی که به قول علی کفاشیان- رییسی که باید با خواست وزیر ورزش و جوانان به‌کلی از فوتبال ایران حذف می‌شد- جای کسانی که دچار ابهام جنسیتی هستند، کجا است و در کدام تیم؟ بانوان یا آقایان؟! این همان باگ یا فضای نامعلوم و ناشناخته‌ای است که در تعاریف کمیته جهانی المپیک هم وجود دارد. پرونده‌ای با قطر ۸۰ صفحه هم در این مورد تنظیم‌شده و روی میز کمیسیون اصل 90 مجلس شورای اسلامی قرارگرفته است.
کمیسیون اصل 90 می‌تواند براساس آن چه خبرگزاری ایسنا در تازه‌ترین گزارش خود به‌عنوان معضل اخلاقی و هم جنس‌گرایی در ورزش ایران نام برده، فعالیت تمام تیم‌های فوتبال بانوان ایران را تا اطلاع ثانوی تعطیل کند. این شاید مهم‌ترین دستآورد ایسنا است!
حالا غریب به پنج سال می‌شود که تمام دختران فوتبالیست و فوتسالیست کشور باید قبل از آغاز رقابت‌های لیگ، از سوی پزشک معتمد فدراسیون فوتبال معاینه شوند. این که چرا دوجنسی‌ها فقط به سوی فوتبال گرایش دارند و بس، سؤالی است که حتی برای فدراسیون جهانی فوتبال هم بی جواب مانده.
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر