close button
آیا می‌خواهید به نسخه سبک ایران‌وایر بروید؟
به نظر می‌رسد برای بارگذاری محتوای این صفحه مشکل دارید. برای رفع آن به نسخه سبک ایران‌وایر بروید.
صفحه‌های ویژه

شهدای بهایی جنگ ایران و عراق؛ محیی‌الدین ذهنی

۸ اسفند ۱۴۰۰
کیان ثابتی
خواندن در ۴ دقیقه
«محیی‌الدین ذهنی» یکی از سربازان جان‌باخته جنگ هشت ساله ایران و عراق است.
«محیی‌الدین ذهنی» یکی از سربازان جان‌باخته جنگ هشت ساله ایران و عراق است.
اوایل دهه شصت، بحبوحه جنگ ایران و عراق بود. محیی‌الدین تصمیم گرفت، خود را جهت خدمت وظیفه معرفی کند.
اوایل دهه شصت، بحبوحه جنگ ایران و عراق بود. محیی‌الدین تصمیم گرفت، خود را جهت خدمت وظیفه معرفی کند.
محیی‌الدین پس از پایان دوره آموزش، چند ماه را در اهواز خدمت کرد. سپس دو ماه در تهران انجام وظیفه کرد و سرانجام به پیرانشهر در استان آذربایجان غربی اعزام شد.
محیی‌الدین پس از پایان دوره آموزش، چند ماه را در اهواز خدمت کرد. سپس دو ماه در تهران انجام وظیفه کرد و سرانجام به پیرانشهر در استان آذربایجان غربی اعزام شد.
محیی‌الدین ذهنی، نخستین شهید بهایی در شهر میاندوآب بود. جسد او را پس از انتقال به میاندوآب در کنار سایر شهدای جنگ دفن کردند.
محیی‌الدین ذهنی، نخستین شهید بهایی در شهر میاندوآب بود. جسد او را پس از انتقال به میاندوآب در کنار سایر شهدای جنگ دفن کردند.
۳۰سال پس از شهادت محیی‌الدین ذهنی، بنیاد شهید با رَد درخواست مادر کهنسال سرباز شهید ذهنی از تشکیل پرونده برای او خودداری کرد.
۳۰سال پس از شهادت محیی‌الدین ذهنی، بنیاد شهید با رَد درخواست مادر کهنسال سرباز شهید ذهنی از تشکیل پرونده برای او خودداری کرد.

 

در دوران جنگ هشت‌ ساله ایران و عراق، هزاران شهروند بهایی مانند سایر هموطنان‌ خود به جبهه رفتند و ده‌ها تن از آن‌ها کشته، مجروح یا اسیر شدند. جمهوری اسلامی تمایلی به نام بردن از آن‌ها در کنار سایر شهدای جنگ ندارد. «ایران‌وایر» در سلسله مطالبی به معرفی شهدای بهایی جنگ هشت‌ ساله می‌پردازد.

شما هم اگر شهدای بهایی را می‌شناسید و روایت دست‌‌اولی از زندگی آن‌ها دارید، با ایران‌وایر تماس بگیرید.

***

«محیی‌الدین ذهنی» یکی از سربازان جان‌باخته جنگ هشت ساله ایران و عراق است. در این گزارش، زندگی‌نامه او را می‌خوانید.

دوران کودکی و نوجوانی

محیی‌الدین ذهنی در سال ۱۳۴۲ در شهر میاندوآب از استان آذربایجان غربی چشم به جهان گشود. با این که پدرش بهایی و مادرش مسلمان بود، ولی محیی‌الدین طبق آداب و رسوم دین بهایی، تربیت و بزرگ شد. محیی‌الدین فرزند دوم خانواده بود. او تا سوم راهنمایی در میاندوآب درس خواند؛ سپس به دلیل تنگدستی خانواده، تحصیل را نیمه‌کاره رها کرد و مشغول به کار شد. مهربانی خصلتی بود که محیی‌الدین به آن شناخته می‌شد. او وقتی می‌دید پدرش هر روز از صبح تا شب کار می‌کند و باز هم کفاف هزینه‌های زندگی را نمی‌دهد، تصمیم گرفت در حد توانش از پدرش حمایت کند؛ پس ترک تحصیل کرد و در کنار پدر به کشاورزی پرداخت. 

دوره نوجوانی محیی‌الدین به کارکردن بر روی زمین گذشت؛ در حالی که بسیاری از هم‌دوره‌ای‌های او، نوجوانی را به تفریح و باهم بودن می‌گذراندند. 

معرفی  برای انجام خدمت وظیفه سربازی

اوایل دهه شصت، بحبوحه جنگ ایران و عراق بود. محیی‌الدین تصمیم گرفت، خود را جهت خدمت وظیفه معرفی کند. با اینکه بعضی از اعضای خانواده از او خواستند تا صبر کند کمی از شدت جنگ کاسته شود، بعد خود را معرفی کند؛ ولی محیی‌الدین مصمم بود تا در آن شرایط حساس، در لباس سربازی به مملکت خود خدمت کند. 

با وجود این که شناسنامه او گم شده بود و می‌توانست آن را بهانه قرار دهد تا موعد رفتن به سربازی را به تاخیر بیندازد، ولی به سرعت، شناسنامه المثنی گرفت و خود را به سازمان نظام وظیفه معرفی کرد. 

محیی‌الدین ذهنی در زمستان سال ۱۳۶۲ یا بهار ۱۳۶۳ به خدمت وظیفه سربازی اعزام شد. او دوره آموزش را در «مرکز آموزش ۰۳ عجب‌شیر» در آذربایجان شرقی گذراند. پادگان آموزشی ۰۳ شهرستان عجب‌شیر از واحدهای مراکز آموزش نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران است. 

از ابتدای اعزام جهت دوره آموزشی، سربازان پیرو آیین بهایی به مراکز آموزشی ارتش جهت خدمت در این نیرو اعزام می‌شدند و نیروهای سپاه و کمیته، بهاییان را برای آموزش و خدمت وظیفه نمی‌پذیرفتند. محیی‌الدین پس از پایان دوره آموزش، چند ماه را در اهواز خدمت کرد. سپس دو ماه در تهران انجام وظیفه کرد و سرانجام به پیرانشهر در استان آذربایجان غربی اعزام شد.

چگونگی شهادت 

۲۸مرداد۱۳۶۵، تنها هجده روز از خدمت سربازی محیی‌الدین باقی بود. حدود دو ماه قبل، دوره خدمت سربازی او به پایان رسیده بود؛ ولی طبق امریه دولت وقت، دو ماه به مدت دوره خدمت همه سربازان وظیفه اضافه شده بود که محیی‌الدین، آن را هم گذرانده و فقط هجده روز از شصت روز مانده بود. تعدادی از سربازان در سنگری در بالای کوه‌ها احتیاج به آذوقه داشتند. در ابتدا قرار بود، خودشان برای بُردن آذوقه‌ها به پادگان روستای داوودآباد پیرانشهر بیایند؛ ولی محیی‌الدین داوطلب می‌شود تا آذوقه را برای آن‌ها ببرد. 

او با یک کامیون آیفای صدمه دیده از پادگان داوودآباد راه می‌افتد؛ اما آن طور که شنیده شده، در طول مسیر ناگهان ترمز کامیون می‌بُرَد و به پایین دره سقوط می‌کند. بر اثر این اتفاق، محیی‌الدین ذهنی، جان خود را از دست داد. او در زمان شهادت، بیست و سه سال داشت. 

برخورد بنیاد شهید با پرونده محیی‌الدین ذهنی 

محیی‌الدین ذهنی، نخستین شهید بهایی در شهر میاندوآب بود. جسد او را پس از انتقال به میاندوآب در کنار سایر شهدای جنگ دفن کردند. در ابتدا، بنیاد شهید با خانواده ذهنی مانند سایر خانواده‌های شهدای جنگ برخورد کرد و از اعتقادات مذهبی محیی الدین و خانواده‌اش سخنی نبود. بنیاد شهید، محیی الدین ذهنی را صرف نظر از هر نوع عقیده‌ای به عنوان یکی از شهدای وطن می‌شناخت. اما پس از چند سال، احتمالا با صدور بخش‌نامه‌ای پرونده محیی‌الدین در بنیاد شهید به دلیل بهایی بودن بسته شد. 

۳۰ سال پس از شهادت محیی‌الدین ذهنی، بنیاد شهید با رَد درخواست مادر کهنسال سرباز شهید ذهنی که در آن خواستار به رسمیت شناخته شدن فرزند جان باخته خود به عنوان «شهید» و ایجاد سابقه برای او شد، نوشت: «همان‌طوری که خودتان در درخواستتان عنوان کرده‌اید که از فرقه ضاله بهاییت می‌باشید، طبق بخش‌نامه‌ها و آیین‌نامه‌های بنیاد شهید تشکیل هر نوع پرونده‌ای اعم از جانبازی و یا شهدا به افرادی که از فرقه ضاله بهاییت می‌باشند، ممنوع می‌باشد و ارائه هر نوع خدمات برای شما به این بنیاد میسر نمی‌باشد.»

 

مطالب مرتبط:

شهدای بهائی جنگ ایران و عراق: مهرداد ابراهیم زاده

بنیاد شهید گفت ما پرونده پسر شما را به خاطر بهایی بودنش بسته‌ایم

شهدای بهایی جنگ ایران و عراق؛ فرهوش اسدی

یوسف ایلخچی مقدم؛ شهید بهایی جنگ ایران و عراق

شهدای بهایی جنگ ایران و عراق: سهیل روحانی

 

ثبت نظر

استان‌وایر

شکایت دو وکیل از خامنه‌ای به جرم «تسبیب» در قتل ۱۰۰ هزار...

۸ اسفند ۱۴۰۰
خواندن در ۱ دقیقه
شکایت دو وکیل از خامنه‌ای به جرم «تسبیب» در قتل ۱۰۰ هزار ایرانی