پیروکراسی...!

از آنجا که به تازگی آقای جنتی با 92 سال سن علاوه بر حفظ مشاغل متعدد، حساس و پرشمار قبلی بار دیگر به عنوان دبیر شورای نگهبان انتخاب شدند سوالی که برای برخی ناظران پیش آمده این است که سقف خدمتگزاری و آستانه ی بازنشستگی یک مقام مسئول کجاست؟ به هر حال از نظر علمی و فیزیولوژی همانطور که جسم پیر می‌شود و بدن توانایی کار کردن و تحرک خود را از دست می‌دهد مغز هم با مرور زمان دچار پیری و زوال شده و توانایی تفکر، به خاطر سپردن و تجزیه تحلیل مسائل را از دست می‌دهد... سوال اینجاست که چرا هیچکس توجهی به بحران پیر شدن و زوال عقل مسئولین ندارد و مسئولین تا آخرین سلول خاکستری مغز خود سنگر خدمتگزاری را چهار دستی حفظ کرده و برای واگذار کردن مسئولیتهای خود مقاومت می‌کنند... گفته شده است در آخرین ام آر آی مغزی که از آقای جنتی گرفته شده است تعداد سلولهای خاکستری باقیمانده در مغز ایشان با دست قابل شمارش بوده و بر طبق برآوردها اگر در حال حاضر از ایشان و یک دلفین بالغ  تست هوش گرفته شود، دلفین با اختلاف ایشان را پشت سر خواهد گذاشت... ولی با این حال ایشان با همین چند سلول باقیمانده و فقط به این خاطر که از نظر فیزیکی توانایی حرکت و صحبت کردن را دارند امروز عهده دار حساس ترین و مهم ترین پستهای کلیدی کشور هستند و این مساله باعث نگرانی ست.

چیزی که مشخص است این است که اینها سخنان و حرفهای ضد انقلاب است و  واقعا نباید با اینجور قیاس های مع الفارق توانایی و صلاحیت مسئولان را برای اداره کشور زیر سوال برد... به هر حال حکومت ما یک نظام الهی و دینی ست و ما نباید خودمان را با غرب و نظامهای سکولار مقایسه کنیم... اگر معاندین که در پوشش منتقد چنین چیزهایی می‌گویند در زمان حضرت نوح علیه السلام هم بودند لابد می‌خواستند آن حضرت را بعد از نود سالگی بازنشسته کنند در حالی که همه می‌دانیم که آن حضرت چه کارهای بزرگی بعد از هشتصد سالگی خود در زمینه حفظ محیط زیست و حیات وحش انجام دادند و امروز ما بقای جانداران کره زمین را تا حد زیادی مدیون ایشان هستیم... امروزه حضرت ایت الله جنتی و سایر مسئولین بالای نود سال شاغل در نظام جمهوری اسلامی در برابر آن پیامبر بزرگوار صرفا نوجوانانی آتیه دار محسوب می‌شوند و این درست نیست حالا بخواهیم با طرح چنین مسائلی اعتماد به نفس بزرگان نظام را مخدوش نموده و با آینده این عزیزان بازی کنیم.

منطقی هم نگاه کنیم بالاخره مملکت ایستگاه فضایی میر که نیست که برای اداره اش نیاز به ضریب هوش بالا و نیروهای متخصص و مدیریت و تفکر قوی باشد و مثلا یک اشتباه منجر به از دست رفتن همه ی دستاوردها بشود... مملکت بک توده بی شکل و درهم برهمی ست که خودش در درون خودش همینجوری به یک تعادلی رسیده است و خوشبختانه این تعادل به شدت هم پایدار است... یعنی هر اتفاقی بیفتد و هر واقعه و سانحه و مصیبتی هم به خاطر بی مسئولیتی و ندانم کاری و بی فکری پیش بیاید  باز این سیستم بدون اینکه به هم بریزد و یا اختلالی در آن ایجاد شود به کار خود ادامه خواهد داد... گرانی باشد، خشکسالی باشد، قحطی باشد، آلودگی باشد، قطع رابطه با دنیا باشد، نقض حقوق شهروندی باشد، افزایش جرم و جنایت باشد  و یا حتی همه اینها با هم باشند باز هم نگرانی از بابت اینکه اداره کشور مختل شود وجود ندارد.... کشوری با این درجه از پایداری و تعادل که مردمانش همواره راضی هستند به رضای خدا و راضی هم نباشند همینقدر راضی هستند که جکومت کاری به کارشان نداشته باشد، اصولا اداره اش به همان چند تا سلول خاکستری پیر و خسته باقیمانده در غشای مغز مسئولان بالای نود سالش نیز نیاز ندارد  ولی خب برای محکم کاری و نیز برای احترام به این عزیزان، مناصب حساس و مهمی در اختیارشان گذاشته می‌شود که این مساله خار چشم دشمنان نظام و اسلام شده است...به این شیوه اداره کشور که سیستم کشور به چنین تعادل پایداری رسیده است که افراد پیر و کم توان از نظر ذهنی و جسمی نیز میتوانند بدون دغدغه و نگرانی از به خطر افتادن نظام، عهده دار مسئولیتهای مهم در آن باشند در اصطلاح سیاسی «پیروکراسی» گفته میشوند.