آزادی مشروط و پایان دوره پابند الکترونیک برای ایرج رهنما،فعال صنفی معلمان

دوره پابند الکترونیک «ایرج رهنما»، از اعضای انجمن صنفی معلمان فارس، پایان یافت. به دنبال صدور حکم جایگزین زندان برای او و شش نفر از معلمان و فعالان صنفی استان فارس به نام‌های «مهدی فتحی»، «مریم دریسی»، «مژگان باقری»، «امید شاه ‌محمدی»، «زهرا اسفندیاری»، «عبدالرزاق امیری» و «فرزانه ناظران‌پور»، آنها باید دوران محکومیت خود را با پابند الکترونیکی در خانه خود می‌گذراندند.

به دنبال پایان دوره پابند الکترونیک، آقای رهنما با انتشار یادداشتی در شبکه‌های اجتماعی با اعلام اینکه «تاکنون این سرزمین توانسته است در کنار هم با همه دگراندیشان در یک مسیر آن هم مسیری در راه انسانیت و ساختن جامعه بزرگ بشری گام بردارند.» به پایان دوره پابند خود واکنش نشان داد. متن این یادداشت را در ادامه بخوانید:

«درود بر مردم بزرگ ایران؛ درود بر آزاد اندیشان، انهایی که دل در گرو آزادی همه ستمدیدگان جهان را دارند.

در فرهنگ ما ایرانیان از گذشته‌های دور حقوق بشر، آزادی دیگر مردمان، دیگراندیشی، هم‌زیستی در کنار دیگر باورها، باب بوده است و ما برای همه مخالفان خود احترام قائل بوده‌ایم.

در دورانی که دیگر جاهای جهان شکوفا نبود و ایران شکوفا بود و بزرگ؛ هیچ ملتی به دست مردم ایران به بند کشیده نشد. به‌ دست ما مردم ایران آزار ندید. حتا در زمان‌هایی که آموزگار ما زرتشت بود، پیام «پندار نیک،گفتار نیک،کردار نیک» را سر دادیم و بر آن نشدیم که آن‌را بر دیگران تحمیل کنیم. بلکه با الگو شدن برای مردم دنیا، توانستیم کشوری رنگارنگ از باورهای مختلف را گرد هم آوریم که تاکنون این سرزمین توانسته است در کنار هم با همه دگراندیشان در یک مسیر، آن هم مسیری در راه انسانیت و ساختن جامعه بزرگ بشری گام بردارند.

آن‌جایی که اروپاییان پس از رنسانس با به بند کشیدن ملت‌های دیگر آزادی را برای مردم خودشان خواستند؛ ما در سه هزار سال پیش به فکر آزادی بشر بودیم نه آزادی خویش.

ما معلمان مخالف هیچ قانونی که برای پیشرفت بشر طراحی شده باشد، نیستیم و نخواهیم بود. ما برای میثاق با قوانین مدرن بشری هم پیمان می‌شویم. اما با هیچ گروهی که بخواهد نان را از سفره مردمان‌اش به یغما ببرد، هم پیمان نخواهیم شد.

ما با حاکمیتی که برای قانون اساسی خویش پیمان می‌بندد و برای اجرای آن قانون -هر چند قانونی ضعیف باشد - میثاق می‌بندیم. اما در برابر هر کس که قانون اساسی را وسیله‌ای برای عبور از مردم کند و سیستم را برای سوءاستفاده بخواهد، می‌ایستیم.

ما معلمان ایران با هیچ گروهی سر جنگ نداریم. اما، به عنوان آموزگار همان‌طور که پیشوایان ما - چه قبل از اسلام و چه بعد از اسلام- جامعه را برای احترام به انسانیت می خواستند و آموزش می‌دادند، می‌خواهیم و آموزش می‌دهیم و برایش هزینه می‌دهیم. اما با هیچ کس از راه خشونت وارد نمی‌شویم. زیرا همه آموزگاران بشریت -از گذشته تاکنون- از راه صلح و دوستی، توانستند مردم را گرد یک باور جمع کنند. هیچ باوری با خشونت به‌عنوان فرهنگ شکل نخواهد گرفت. همان‌طور که فرعون، ضحاک، معاویه، یزید، چنگیز، هیتلر؛ امروز طرفداری ندارند.

هیچ قانون اساسی نیست که همه بندها و اصول‌اش برای پیشرفت و سعادت مردمش طراحی نشده باشد. این ما هستیم که به‌عنوان مسئول و مجری، آن‌ها را نادیده می‌گیریم. پس کوشش کنیم مجریان خوبی باشیم.

حاکمیتی پایدار می‌ماند که مشروعیت خویش را از مردم‌اش بگیرد. این مردم هستند که به حاکمیت قدرت می‌دهند. پس حاکمیت باید از قدرت خود برای پیشبرد اهداف بلند جامعه استفاده کند و با هم‌زیستی مسالمت‌آمیز با جهان مدرن برای مردم‌اش بهترین هدیه را بیاورد.

این جانب ایرج رهنما معلم، آموزگار بازنشسته، از همه همکاران‌ام‌ که در مدت در بند بودنم کنار من و خانواده‌ام ایستادند؛ صمیمانه سپاسگزارم. باشد که بتوانم جبران خوبی‌های همه شما را بنمایم.

در آخر این‌که مطالبه‌گری حق همه مردم ایران است که نسبت به حقوق خویش بی‌تفاوت نباشند. این حاکمیت است که باید حقوق مردم‌اش را محترم شمارد. چرا که مردم سوگند یاد نکرده‌اند تا در راستای قانون اساسی گام بردارند. بلکه این مسئولان هستند که سوگند خورده‌اند وفادار بمانند و در راه پیشبرد قانون گام بردارند.

در آخر آرزو می‌کنم‌که همه دربندان، از بند رهایی یابند. طعم خوش آزادی را بچشند و در کنار خانواده و مردم خویش سعادت و خوشبختی را تجربه‌ کنند.»

ابزارهای بی‌شرمانه حاکمیت

یک فعال صنفی پیشتر به در‌باره احکام پابند الکترونیک به «ایران‌وایر» گفته بود: «حبس با پابند الکترونیکی برای فعالان صنفی و مدنی یکی از ابزارهای بی‌شرمانه حاکمیت است که افراد را با صرف هزینه مضاعف و تحمیل آن بر اشخاص در خانه‌های خو‌دشان حبس می‌کند.»

او که نامش نزد «ایران‌وایر» محفوظ است، با اعلام این نظر می‌افزاید: «تصور حاکمیت از صدور حکم حبس خانگی، جلوگیری از فعالیت صنفی ما است. اما این کار جز از روی ناتوانی سیستم در تامین و پاسخ‌گویی به مطالبات صنفی ما انجام نمی‌شود.»