دستکاری، نوعی از خشونت است. با‌این‌حال بسیاری از ما فاقد آموزش کافی برای تشخیص و مقاومت در برابر آن هستیم. در واقع ما در بیشتر زمان‌ها حتی متوجه نمی‌شویم که فریب خورده‌ایم، یا دستخوش سازوکار دستکاری قرار گرفته‌ایم. ناظران ما در «پروژه ترول‌ها را بیرون بیندازید» (Get the Trolls Out)، حدود ۲۰۰ رویداد رسانه‌ای یهودی‌ستیزانه در پنج کشور اروپایی بلژیک، فرانسه، یونان مجارستان و بریتانیا را مورد بررسی قرار داده‌اند. نفرت ضدیهودی از طریق دستکاری پخش می‌شود و به‌دلیل اینکه از زبانی فریبنده استفاده می‌کند، به‌شدت بر مردم تاثیر می‌گذارد.
راهنمای پیش رو، با ذکر و بررسی نمونه‌های مختلف یهودی‌ستیزی که توسط ناظران ما شناسایی شده‌اند، رایج‌ترین سازوکارهای مخفی زبانی را به شما آموزش می‌دهد که ممکن است در اظهارات یهودی‌ستیزانه با آنها مواجه شوید. در این راهنما، همچنین با چند ترفند آشنا می‌شوید که به‌واسطه آنها می‌توانید از خود در برابر دستکاری محافظت کنید.
***
ما و آن‌هامراقب ضمایر شخصی باشید
برای اجتناب از تکرار مداوم نام‌ها، از گروه خاصی از واژگان برای اشاره به افراد استفاده می‌کنیم که در زبان‌شناسی، «ضمایر شخصی» نامیده می‌شوند. برخی از آنها مانند «من»، «تو» و «او»، به یک شخص اشاره می‌کنند. سایر ضمایر مانند «ما»، «ما را» یا «آنها»، به‌جای چند فرد می‌نشینند. از آنجایی که استفاده از ضمایر شخصی امر غیر معمولی نیست، معمولا هرگز به کلیت آن توجه نمی‌کنیم؛ یعنی ممکن است گاهی نتوانیم تشخیص بدهیم که از ضمایر شخصی، در اشکال فریبنده استفاده شده است.
در یک برنامه رادیویی «بی‌بی‌سی لندن»، تماس گیرنده‌ای به نام «اندی» اظهار‌نظر خود را با این جمله آغاز کرد: «آنها سعی می‌کنند ما را بیشتر بیشتر و بیشتر کنترل کنند.» او از دو ضمیر شخصی استفاده کرد: «آنها» و «ما.» هر دو جمع هستند و به گروهی از افراد اشاره می‌کنند. اگرچه اندی مایل نبود بپذیرد، اما از «آنها» به‌جای «یهودیان» استفاده کرده؛ در‌حالی‌که «ما» را به‌جای «بریتانیایی‌ها» به کار برده بود.
وقتی می‌شنویم یا می‌خوانیم که شخصی با ضمایر شخصی جمع به گروه‌ها جوامع یا فرهنگ‌ها اشاره می‌کند و در مورد آنها نظری توهین‌آمیز دارد، باید هوشیار باشیم. همان‌طور که این مورد نشان می‌دهد ضمایر شخصی جمع می‌توانند فریبنده باشند:
۱. اندی با استفاده از ضمایر «آنها» و «ما» نشان داد که یهودیان و بریتانیایی‌ها افراد کاملا متفاوتی هستند. به این ترتیب، او یهودیان بریتانیایی را زیرکانه از جامعه ملی بریتانیا حذف کرده بود.
۲. اندی با جدا کردن «آنها» (یهودیان) از «ما» (بریتانیایی‌ها)، می‌تواند به‌صورت دلخواه ویژگی‌ها و رفتارهای متفاوتی را به این دو گروه نسبت دهد. در این مورد خاص، ضمایر شخصی جمع، زمینه را برای توصیف یهودیان به‌عنوان افراد پرخاشگر و تشنه قدرت که بریتانیایی‌ها را قربانی می‌کنند مهیا کرده است. این کلیشه‌های منفی در مورد یهودیان، می‌تواند ترسی غیرمنطقی از مردم یهود را در مخاطب ایجاد یا تقویت کند.
۳. وقتی به گروهی از افراد با ضمایر شخصی جمع «آنها» اشاره کنیم، می‌توانیم این تصور را به وجود آوریم که همه افراد متعلق به آن گروه یکسان هستند. بر این اساس، در‌صورتی‌که ادعا کنیم «آنها» مسوول برخی از اعمال زشت هستند و یا ویژگی‌های بسیار ناپسند دارند، خواسته یا ناخواسته نشان خواهیم داد این شامل حال کل گروه می‌شود؛ به‌عنوان مثال اندی به‌طور ضمنی گفته بود همه یهودیان پرخاشگر و قدرت طلبند.
ناظران ما همچنین یک پست وبلاگی یونانی را شناسایی کرده‌اند که نویسنده در آن به شیوهای مشابه به یهودیان حمله کرده است: «آنها جهان را نابود کردند.»
حتی اگر چنین جملاتی هیچ وجه اشتراکی با واقعیت نداشته باشند، می‌توانند به‌صورت پنهانی بر تفکر ما تاثیر بگذارند.
۴. اندی به‌جای اشاره مستقیم به یهودیان با استفاده از ضمیر شخصی جمع «آنها»، ابهام ایجاد کرده بود. این امر باعث شد که یهودی‌ستیزی در اظهارات او کمتر برجسته و هم‌زمان با محافظت از خود به‌عنوان گوینده، باعث گمراهی شنونده شود.
۵. ابهام می‌تواند با تقویت ضمنی کلیشه‌های منفی موجود، ترسی غیرمنطقی از یهودیان را در شنوندگان ایجاد کند. گوینده با استفاده از یک ضمیر شخصی (آنها) به جای اسم (یهودیان)، به این نکته اشاره کرد که افراد موردنظر یهودیان آن‌قدر قدرتمند و خطرناک هستند که ترجیح می‌دهد حتی به نامشان هم اشاره‌ای نکند.
گروه‌ها، جوامع ملی و فرهنگ‌ها، با تنوع درونی مشخص می‌شوند. کسانی که تنفر و تبعیض را گسترش می‌دهند، می‌خواهند شما به حالت عکس آن باور داشته باشید؛ اجازه ندهید شما را فریب دهند.
عوض کردن جای مقصر و قربانی
یهودی‌ستیزی، اعمال تبعیض نسبت به افراد صرفا به‌دلیل یهودی بودن آنها یا یهودی فرض شدن آنها است. با‌این‌همه، ایده قربانی کردن گروهی از مردم فقط به‌دلیل پیش زمینه‌های اتنیکی مذهبی یا فرهنگی، ممکن است برای بسیاری بیش از حد نژادپرستانه به نظر برسد.
بنابراین در گفتار یهودی‌ستیزانه، از ابزارهای بلاغی دستکاری برای «توجیه» نفرت از یهودیان استفاده می‌شود. یکی از ابزارهای بلاغی گمراه‌کننده رایج، عوض کردن جای مقصر و قربانی است. در واقع این تصور نادرست را ایجاد می‌کند که یهودیان قربانیان واقعی یهودی‌ستیزی نه قربانی، بلکه مقصر هستند.
حادثه اخیر در بریتانیا می‌تواند سازوکار جابه‌جایی قربانی و مقصر را به‌خوبی نشان دهد. در نوامبر ۲۰۱۵، پوسترهای طرفداران «آدولف هیتلر» بر فراز محوطه دانشگاهی در بیرمنگام نصب شدند. پوسترها چهره هیتلر را در حال گفتن اینکه «حق با او بود» نشان می‌دادند. یک دانشجو این تصویر را در توییتر منتشر کرد که واکنش‌های زیادی به‌دنبال داشت.
در یکی از توییت‌ها نوشته شده بود: «از اینکه یهودیان همیشه نقش قربانیان را بازی می‌کنند و هرگز سعی نمی‌کنند به سرباریِ انگل‌وار خود بر دیگران پایان دهند، تعجب نمی‌کنم.»
او در این توییت، به‌روشنی جای قربانی و مقصر را عوض کرده بود:
۱. در توییت آمده است: «یهودیان همیشه نقش قربانیان را بازی می‌کنند.»
این بیانگر آن است که یهودیان، جمعیتی ساختگی، حقه‌باز و فریب‌کار هستند که هدفشان گمراه کردن و باج‌گیری عاطفی از دیگران است.
این کاربر توییتر هم‌زمان با اینکه به یهودیان حمله کرده، با یک جابه‌جایی فریبنده، آنها را در جایگاه مقصر قرار داده بود.
۲. دو قید تکرار در توییت وجود دارد: «همیشه» و «هرگز.» اولی «همیشه»، جابه‌جایی قربانی مقصر را در بستر تاریخی قرار می‌دهد.
کاربر توییتر با گفتن «یهودیان همیشه نقش قربانی را بازی می‌کنند»، می‌گوید یهودیان در طول تاریخ هرگز قربانی نشده‌اند. این شامل انکار قربانی شدن میلیون‌ها یهودی است که به‌طور سیستماتیک توسط نازی‌ها کشته شدند. به‌ویژه آنکه این توییت در واکنش به نمایش پوسترهای هواداران هیتلر منتشر شد.
۳. گوینده با گفتن اینکه «یهودیان هرگز سعی نمی‌کنند به سرباریِ انگل‌وار خود بر دیگران پایان دهند»، بار دیگر نقش قربانی و مقصر را وارونه می کند.
تصور کلیشه‌های یهودی‌ستیزانه موجود که مبتنی‌بر جابه‌جایی مقصر و قربانی، نباشند، عملا غیر ممکن است: «یهودیان قاتلان آیینی مسیحیان هستند»، «یهودیان شیاد هستند و دیگران را فریب می دهند»، «یهودیان رسانه‌ها را برای شستوشوی مغزی مردم در اختیار گرفته‌اند»، «یهودیان بانی و حامی فعالیت‌های مخرب زیرزمینی هستند، تا صلح و رفاه ملت‌ها را تضعیف کنند.»
یهودی‌ستیزان، یهودیان را به نژادپرستی متهم می‌کنند، در‌حالی‌که یهودی‌ستیزی، خود امری نژادپرستانه است.
در اظهارات یهودی‌ستیزانه، یهودیان همیشه به‌عنوان متخلفانی معرفی می‌شوند که به دیگران آسیب می‌رسانند. با‌این‌حال، ترسیم آنها به‌عنوان آزارگر، دستکاری واقعیت و قربانی کردن یهودیان است. با بیان اینکه آنها خطرناک، موذی و اهریمنی هستند، جابه‌جایی قربانی مقصر رخ می‌دهد و بدین صورت، تهاجم کلامی و فیزیکی علیه یهودیان موجه جلوه می‌کند.
رساندن منظور بدون گفتن
چیزها را می‌توان بدون گفتن، گفت. در این حالت، آن‌طور که «پل گرایس»، فیلسوف زبان بریتانیایی این شکل از ارتباط را تعریف می‌کند، پیام به‌جای اینکه مستقیم بیان شود، به‌صورت ضمنی منتقل می‌شود.
معانی ضمنی، بخش بزرگی از ارتباط‌های روزانه ما را شکل می‌دهند. در بسیاری موارد ما به آسانی این معانی ضمنی را کدگذاری و کدگشایی می‌کنیم. من زمانی که به مادرم می‌گویم «تشنه هستم»، او درمی یابد که من مایلم یک لیوان آب بنوشم، یا زمانی که در گفت‌وگویی مربوط به تدارک دیدن یک مهمانی به دوستانم می‌گویم «جین خیلی حرف می‌زند»، آنها می‌فهمند من قصد ندارم جین را به مهمانی دعوت کنم.
سیاست‌مداران و رسانه‌ها نیز، از معانی ضمنی استفاده می‌کنند. وقتی یک روزنامه در عنوان خود اعلام می‌کند که رییس‌جمهوری آمریکا از سفر به یک کشور مشخص صرف‌نظر خواهد کرد، احتمالا این معنای ضمنی را می‌رساند که روابط ایالات متحده با آن کشور اخیرا فروکش کرده است.
مهم‌تر اینکه معانی ضمنی می‌توانند در گفتارهای خصوصی یا سخنرانی‌های عمومی مورد سواستفاده قرار بگیرند. گويندگان و سخنرانان با استفاده از معانی ضمنی، می‌توانند عمدا یا سهوا پیام‌های ناخوشایند بحث‌برانگیز تحقیرآمیز و توهین‌آمیزی منتقل کنند. سازوکار این شکل انتقال پیام ساده است؛ از آنجایی که به‌سختی می‌توان کسی را به‌خاطر کلماتی که نگفته مسوول دانست، پس گويندگان و سخنرانان از معانی ضمنی برای انتقال پیام‌هایی استفاده می‌کنند که از گفتن مستقیم آنها اکراه دارند.
به همین دلیل است که به‌کارگیری معانی ضمنی در اظهارات یهودستیزانه بسیار رایج است. اگر در نفرت‌پراکنی علیه یهودیان به‌جای به‌کارگیری عبارت مستقیم از معانی ضمنی استفاده شود، آنگاه گویندگان می‌توانند از پذیرفتن مسوولیت آن شانه خالی کنند. برای مثال یک شرکت‌کننده تلفنی در یکی از برنامه‌های رادیویی بی‌بی‌سی گفت ۸۰ درصد سهام رسانه‌های آمریکا در تصاحب یهودیان است.
معانی ضمنی در این موارد اهمیت پیدا می‌کنند. تسلط یهودیان بر رسانه‌ها، این کلیشه یهودی‌ستیزانه را بر می‌انگیزد که آنها از طریق نفوذ در رسانه‌ها و تسلط بر کارفرمایان، اخبار و اطلاعات را کنترل و سانسور و به این شكل، افکار عمومی را دستکاری می‌کنند.
معانی ضمنی، در ساخت‌و‌پرداخت تئوری‌های توطئه علیه یهودیان نیز کاربرد گسترده‌ای دارند. این موارد معمولا با با پرسش‌هایی نظیر «به‌نظر شما عجیب نیست که…؟» کدگشایی می‌شوند.
گوینده یا نویسنده در این شکل از یهودی‌ستیزی، ادعای خود را در قالب پرسش بیان می‌کند تا این تصور نادرست را در مخاطب به وجود آورد که ادعای نادرست «یا الله بختکی» او درست است. در بسیاری از موارد، پیام واقعی یک عبارت نه در معنای لفظی، بلکه در معنای ضمنی آن است. تشخیص معانی ضمنی دال‌بر یهودی‌ستیزی به همان اندازه که کدگشایی آن نسبتا آسان است، کار سختی است، زیرا همان‌طور که از تعریف آن پیدا است، این شکل از یهودی‌ستیزی نامریی است؛ امری که معانی ضمنی را به یکی از ابزارهای قوی در یهودی‌ستیزی تبدیل کرده است.
تقلیل یا انکار هولوکاست
اگرچه دانش ما از نسل‌کشی شش میلیون یهودی توسط آلمان نازی براساس مستندات تاریخی است، در اظهارات یهودی‌ستیزانه هولوکاست اغلب کوچک شمرده و انکار می‌شود. در اینجا، ما رایج‌ترین اشکال دستکاری که برای تقلیل یا تکذیب هولوکاست استفاده می‌شوند را، بررسی می‌کنیم:
۱. برخی از سخنرانان هنگام اشاره به نسل‌کشی یهودیان با به کار بردن کلمات نامناسب و غیررسمی، آن را کم اهمیت جلوه می‌دهند؛ برای مثال در مارچ ۲۰۱۶، حزب کارگر بریتانیا، یکی از اعضای خود را به‌دلیل انتشار مقالات یهودی‌ستیزانه در اینترنت اخراج کرد.
این سیاست‌مدار نسبت به اینکه آیا نابودی شش میلیون یهودی باید موجب نگرانی افکارعمومی باشد یا نباشد، مشکوک بود. او احساس گناه واهی در مورد هولوکاست را زیر سوال بردو زبان غیررسمی در این مورد، همچنین بیانگر آن است که گوینده موضوع را جدی نگرفته و ترجیح داده است که آن را کم اهمیت بشمرد. احساس گناه یا عذاب‌وجدان، عبارتی غیررسمی است که مردم معمولا در ارتباط با مسایل شخصی از آن استفاده می‌کنند.
اگر فراموش کنیم که با دوستی تماس بگیریم، می‌توانیم در مورد عذاب‌وجدان صحبت کنیم، با‌این‌حال صحبت از احساس گناه واهی در چارچوب یک نسل‌کشی و کشتار سیستماتیک میلیون‌ها تن، بسیار نامناسب و توهین‌آمیز است.
۲. اشاره به هولوکاست در زمینه سایر نسل‌کشی‌ها، می‌تواند به بهبود درک عمومی از نسل‌کشی به معنی عملی که به قصد نابودی کلی یا جزیی یک گروه ملی، اتنیکی، نژادی یا مذهبی انجام می‌شود کمک کند. با‌این‌حال، سخنرانان در برخی موارد از چنین مقایسه‌هایی، هدفی کاملا متفاوت مثلا کوچک شمردن کشتار جمعی شش میلیون یهودی را دنبال می‌کنند. به‌عنوان مثال در بریتانیا، یک تماس‌گیرنده تلفنی در برنامه رادیویی گفت: «هولوکاست‌های زیادی وجود داشته است…»با اشاره به نسل‌کشی یهودیان به‌صورت جمع (هولوکاست‌ها)، هدف تماس گیرنده تقلیل قتل‌عام بود.
۳. در مواقع دیگر، زیرشاخه‌ای از جابه‌جایی قربانی-مقصر، آنچه که می‌توانیم آن را وارونگی نسل‌کشی بنامیم، برای کم اهمیت جلوه دادن هولوکاست استفاده می‌شود. در چنین مواقعی، یهودیانی که در واقع قربانیان یک نسل‌کشی بوده‌اند، به اشتباه متهم به کشتارجمعی می‌شوند. نزدیک به ۵۰ هزار یهودی یونانی در اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها کشته شدند.
با‌این‌همه در ژانویه ۲۰۱۶، روزنامه راست افراطی یونانی «Elefteri Ora»، رویداد تاریخی شورش یهودیان تبعیدی در امپراتوری روم که به اقدامات خشونت‌بار علیه رومیان و یونانیان انجامید را، نوعی نسل‌کشی جلوه داد. این روزنامه به‌شکلی دستکاری شده در صفحه اول خود، از «کشتار بزرگ یونانیان توسط یهودیان» نوشت.
۴. یکی دیگر از شکل‌های رایج جابه‌جایی قربانی-مقصر، زمانی است که سخنرانان استدلال می‌کنند مردم در بحث‌های مربوط به هولوكاست غرق شده‌اند؛ به‌عنوان مثال، شهردار سابق «برادفورد» بریتانیا، تصویری را بازنشر کرد که شامل این کلمات بود «سیستم مدرسه شما تنها در رابطه با آنه فرانک و شش میلیون صهیونیستی که توسط هیتلر کشته شدند، به شما می‌گوید...»
این توییت، کلیشه یهودی‌ستیزانه درباره ثروت و رفاه یهودیان را برانگیخت. این توییت، دانش‌آموزانی را که در کلاس‌های تاریخ درباره هولوکاست یاد می‌گیرند، قربانی‌تر از شش میلیون یهودی که در اردوگاه‌های مرگ کشته شدند معرفی می‌کند و فریبکارانه آنها را «صهیونیست» می‌نامد؛ این دستکاری هولوکاست است.
چنانچه موارد فوق از اهمیت کشتار جمعی یهودیان می‌کاهند، مواردی نیز وجود دارند که نسل‌کشی را انکار می‌کنند. همان‌طور که دو مثال بعدی نشان می‌دهند این امر، غالبا از طریق عبارات اغراق‌آمیز و صفات عالی انجام می‌شود:
۱. یکی از کاربران توییتر در بریتانیا ضمن رد هولوکاست نوشت: «هیچ‌کس نمی‌تواند در آشویتس یا هرجای دیگر، حتی یکی از این کشتارگاه‌های یهودیان را به ما نشان دهد.»
این شخص قصد داشت تاکید کند که نسل‌کشی یهودیان یک دروغ محض است. در توییت، دو ضمیر نامعین «هیچ‌کس» و «هیچ کجا»، ابزارهای تقویت هستند.
توییت او این واقعیت تاریخی را تکذیب می‌کند که نازی‌ها در اردوگاه‌های کار اجباری، از اتاق‌های گاز برای کشتن یهودیان استفاده می‌کردند. ضمایر با اینکه هیچ شخصی تا‌به‌حال اتاق‌های گاز را ندیده است و جایی وجود ندارد که بتـوان آنها را دید، این دروغ را تقویت می‌کنند.
۲. یک فعال سیاسی در بلژیک، به «شایعه اتاق‌های گاز ساخته شده در هالیوود در سال ۱۹۴۶ با تایید استیون اسپیلبرگ» اشاره کرد. این گزاره، چهار بار هولوکاست را رد می‌کند. نویسنده بیان می‌کند که وجود اتاق‌های گاز، دروغی است که برای دستکاری آگاهی مردم ساخته شده است. تاریخ در سال ۱۹۴۶ نشان می‌دهد که اتاق‌های گاز نمی‌توانند وجود داشته باشند، زیرا پس از جنگ جهانی دوم ساخته شده‌اند. ارجاع به هالیوود و استیون اسپیلبرگ بیان می‌کند که هولوکاست ساختگی بوده و واقعی نیست.
دستکاری از طریق حقوق‌بشر
در گفتار یهودی‌ستیزانه، ارزش‌های حقوق‌بشر به‌شکلی دستکاری شده بیان می‌شوند. سخنرانانی که نفرت ضدیهودی را گسترش می‌دهند، اغلب استدلال‌های نهادها و افرادی را به‌کار می‌گیرند که به حقوق‌بشر احترام می‌گذارند و از آن دفاع می‌کنند. یهودی‌ستیزان با ارائه غلط ادعاهای مدافعان حقوق‌بشر واقعی، برآنند این تصور نادرست را ایجاد کنند که یهودیان آزادی‌های اساسی غیریهودیان را نقض می‌کنند. این شکل از واژگونگی قربانی-مقصر، توسط سخنرانان برای توجیه یهودی ستیزی استفاده می‌شود.
پس از جنگ جهانی دوم، نسل‌کشی یهودیان و سایر قربانیان از‌جمله کولی‌ها، هم‌جنس‌گرایان، افراد دارای معلولیت و زندانیان سیاسی توسط نازی‌ها و هم‌پیمانان آنها باعث شد حقوق‌بشر در مرکز سیاست‌گذاری جهانی قرار بگیرد. سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۸، اعلامیه جهانی حقوق‌بشر را تصویب کرد.
در اظهارات یهودی‌ستیزانه امروزی، اغلب یهودیان به‌عنوان ناقض حقوق‌بشر معرفی می‌شوند. به‌عنوان مثال، سخنرانان معمولا یهودیان را متهم می‌کنند که غیریهودیان را از حق آزادی عقیده و بیان محروم می‌کنند. این شکل از دستکاری بر همان کلیشه یهودی‌ستیزانه قدیمی بنا شده که مدعی است یهودیان صاحبان رسانه‌ها هستند و آنها را به‌منظور شستوشوی مغزی مردم به خدمت می‌گیرند.
کلیشه قدیمی سلطه یهودیان بر رسانه‌ها را می‌توان در یک پست فیسبوکی از یک کاربر فرانسوی مشاهده کرد: «در یک دموکراسی، اطلاعات به معنای آزادی و کثرت گرایی است. در واقع مهم‌ترین رسانه‌ها در همه عرصه‌ها، کاملا در دست یهودیان هستند.»
این پست فیسبوکی با انتساب نقش ناقض حقوق‌بشر به يهوديان، ادعا می‌کند یهودیان دموکراسی و آزادی مطبوعات در فرانسه را تضعیف می‌کنند.
کلیشه سلطه رسانه‌های یهودی که حاکی از فراگیری کلیشه‌های یهودی‌ستیزانه است، در اشکال جدید نیز تکرار می‌شود. از زمان ظهور شبکه جهانی «وب»، یهودی‌ستیزان می‌گویند که یهودیان نه‌تنها رسانه‌های جریان اصلی بلکه خدمات کلیدی اینترنت را نیز کنترل می‌کنند، به‌عنوان نمونه در نوامبر ۲۰۱۵ یک وبلاگ فرانسوی مدعی شد: «ویکی پدیا» توسط یهودیان برای ترویج منافع قبیله‌ای آنها ویرایش می‌شود. همین وبلاگ همچنین از «یهودیان» گوگل گفت که اطلاعات را سانسور می‌کنند.
یهودی‌ستیزان خواستار آزادی بیان، به این طریق خودشان را به‌عنوان قربانیانی معرفی می‌کنند که از یک حق اساسی محروم شده‌اند. اگرچه در چنین مواقعی سخنرانان صرفا به آزادی بیان ارجاع می‌دهند، اما در واقع در حال دلیل‌تراشی برای «آزادی نفرت‌پراکنی» هستند. این شکل خاص از جابه‌جایی قربانی-مقصر، اغلب بر این ادعا متمرکز است: «انکار‌کنندگان هولوکاست و افراد نفرت‌پراکن علیه یهودیان به نژادپرستی و یهودی‌ستیزی متهم می‌شوند.»
پست فیسبوک یاد شده در فرانسه، با این اتهام غیر‌واقعی ادامه یافته است: «در بینش جهانی یهودی گوی (goy) (غیریهودی)، یک چهارپا به حساب می‌آید و براساس تلمود که بیشک تاثیرگذارترین متن مقدس در یهودیت است، او کمتر از یک سگ شمرده می‌شود. به این ترتیب تنها رسالت او، خدمت‌گزاری بی‌چون‌و‌چرا به ارباب یهودیش است، در غیر این صورت، انگ نژادپرستی و یهودی‌ستیزی می‌خورد.»
حق آزادی بیان و عقیده در گفتار یهودی‌ستیزانه، به اشتباه برای دفاع از خشونت کلامی و اعمال تبعیض به‌کار گرفته می‌شود. بنابراین وقتی صحبت از گفتمان‌های یهودی‌ستیز به میان می‌آید، نباید به‌صورت ظاهری مطالبه آزادی عقیده و بیان را مطرح کرد.
یهودیه و یک یهودی
در اظهارات یهودی‌ستیزانه، معمولا با کلماتی نظیر «یک یهودی» (Jew )، یا «یهودیه» (The Jew) مواجه می‌شوید. برخلاف آنچه به نظر می‌رسد، گوینده در این موارد، به فرد مشخصی اشاره نمی‌کند.
در گفتمان یهودی‌ستیزی، مرجع یک «یهودی» یا «یهودیه» نه یک فرد یهودی مشخص، بلکه همه مردم یهودی است. این شکل خاص از مَجاز، (ذکر جز برای اشاره به کل) در زبان شناسی، «مفرد جمعی» نامیده می‌شود. این حربه زبان‌شناسی به‌منظور دستکاری آگاهی افراد برای القای کلیشه‌های رایج درباره یهودیان به‌کار گرفته شده است.
مَجاز جز به کل، علاوه‌بر یهودی‌ستیزی در اشکال مختلف نژادپرستی و گفتارهای تبعیض‌آمیز متداول است. این استعاره‌ها به گوینده این امکان را می‌دهند که ضمن اشاره به عضو درباره کل گروه سخن بگوید. گوینده در این حالت، ظاهرا به یک عضو از گروه اشاره می‌کند، اما در واقع کل گروه را هدف قرار می‌دهد. برای مثال، یک وبسایت تندرو مجارستانی به‌صورت مستمر از عبارات «یک یهودی» و «یهودیه»، در عناوین اخبار و مقالات خود استفاده می‌کند. این وبسایت در سپتامبر۲۰۱۵ مدعی شد نشریه «شارلی ابدو»، حادثه تراژیک مرگ کودک کُرد سوری در آب‌های یونان را به سخره گرفته است و نوشت از یک یهودی، هرکاری بر می‌آید.»
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر