فریاد مستانه در شهر لستر؛ قهرمان از گزینه‌های سقوط بود

پدرام قائمی، شهروند خبرنگار 

 این «مستانه‌ترین» نعره ممکن بود؛ صدایش از خانه بهترین گل‎زن انگلستان چند دقیقه بعد به گوش تمام دنیا رسید.

وقتی بازیکنان «تاتنهام» و «چلسی» داشتند برای تقسیم امتیازات در لندن می‌جنگیدند، در شهر «لستر» تمام بازیکنان در خانه «جیمی واردی» آماده برپایی جشن قهرمانی بودند. آن طرف تر، یکی از قدیمی‌ترین بازیکنان لستر که حالا چند سالی است کفش‌ها را آویخته و لباس کارشناسی در برنامه «Match of the Day»  بر تن کرده، بیش از هر بشری روی زمین برای این بازی هیجان داشت.

«گری لینه کر» هفت سال در لستر بازی کرد و با این تیم به هیچ افتخاری نرسید. در ماه دسامبر سال گذشته او در توییتر خود نوشت: «اگر لستر قهرمان لیگ جزیره شود، من با لباس زیر برنامه اجرا خواهم کرد.»

معادله‌های لینه کر عجیب نبودند؛ لستر هیچ ستاره بزرگی در تیمش نداشت. «ریاض محرز» یک پدیده بود؛ درست مانند جیمی واردی و حتی «کسپر اشمایکل» که می‌خواست مانند پدرش اولین بار در ۲۹ سالگی قهرمان لیگ برتر شود.

لینه کر گفته بود شرط بستن روی تیمی که شانس قهرمانی آن یک به پنج هزار بوده، فراتر از حماقت است. گفته بود اگر تیم سابقش قهرمان شود، با لباس زیر مقابل پرطرف‎دارترین برنامه فوتبالی تلویزیون انگلستان خواهد رفت. بعدها هم گفته بود هرگز از شرطی که نوشته، عقب نخواهد نشست. برای لینه کر، قهرمانی یکی مانند «کلودیو رانیری» هم چیزی بود شبیه به یک لطیفه.

چرا باید روی قهرمانی پیرمرد ایتالیایی شرط می‌بست که در زندگی‌ خود هرگز قهرمان نشده بود. رانیری تقریباً تمام تیم‌های ایتالیایی را دور زده بود اما از سال ۱۹۸۶ که در «لامتزیا» مربی گری را آغاز کرد تا وقتی به «کالیاری»، «ناپولی»، «فیورنتینا»، «پارما»، «یوونتوس»، «رم» و «اینتر» رفت، هرگز قهرمان نشد. دوران مربی گری‌ او در «والنسیا»، «اتلتیکومادرید» و چلسی هم قابل ‌احترام نبود. در «یووه» محکوم ‌شده بود به دیوانگی. بعد از چهار سال مربی گری در چلسی، از او به عنوان یک «اشتباه تاریخی» نام بردند. در «موناکو» و تیم ملی یونان هم کارنامه موفقی نداشت. حالا می‌خواست در حضور «سیتی» و «یونایتد» و «چلسی» و «آرسنال» و حتی «تاتنهام» قهرمان شود؟

«من یک شب استثنایی داشتم. می‌خواستم تا خود صبح بیدار باشم.»
این اولین واکنش یک ایتالیایی همیشه ناکام است که باید اولین موفقیت خود را در بریتانیا به دست می‌آورد. در خانه جیمی واردی برای گل دومی که «ادن هازار» به تاتنهام زد و قهرمانی را کمی زودتر به آن ها داد، فریاد می‌زدند. رانیری داشت به‌روزهای ابتدایی حضورش در لستر فکر می‌کرد؛ تیمی که تمام بودجه یک سال باشگاهش هم تراز با قیمت پنج بازیکن چلسی و یوناتید بود.

«الکس فرگوسن» او را به شیوه خودش تمجید کرده بود: «هرروز از خودم می‌پرسم رانیری چه چیزی به مالکان می‌گوید؟ چه چیزی در ذهن او است که می‌خواهد به تیم اضافه کند؟ بله، من اگر جای او بودم، در ژانویه خرج می‌کردم اما او بازهم خرج نکرد. رانیری به مالکان ثروتمند دنیا درس‌هایی تازه داد.»

درس تازه فقط در هزینه‌ها نبود، او ناگهان تغییر کرد. وقتی از میان‌سالی گذشت و بزرگ‌ترین افتخاراتش فقط و فقط چند انتخاب کارشناسانه به عنوان بهترین مربی ماه بود، تبدیل به شخصیتی متفاوت شد. در انگلستان هرگز با مربیان دیگر وارد دعوای شفاهی نشد؛ آن چه او را در ایتالیا و زمان درگیری‌با «ژوزه مورینیو» تا مرز نابودی برد. از یووه اخراجش کردند، در یونان هم ناکام ماند چون با مدیران بالادستی خود هرگز نساخت. در لستر صمیمانه‌ترین رابطه تاریخ مربی گری‌ خود را با مدیران لستر برقرار کرد، از تمجید بازیکنانش دست نکشید و مداوم آن ها را مایه فخر خود نامید.

سال ۲۰۱۱ وقتی وارد میلان شد تا روی نیمکت اینتر بنشیند، به رسانه‌ها گفت: «من هرگز با این تیم قول هیچ موفقیتی را نمی‌دهم.»

یک سال بعد هم به جرم ناکامی اخراج شد اما در بدو ورودش به شهر لستر گفت: «وقتی بازیکنان را دیدم، گفتم می‌توانم با آن ها کار بزرگی بکنم؛ چیزی مثل قهرمانی.»
او را بازهم دیوانه نامیدند. حالا اتفاقی بزرگ‌تر ازآن چه گری لینه کر وعده داده بود، رخ می‌دهد. شاید همه منتظر باشند که مجری سرشناس را با لباس زیر در برنامه Match of the Day ببینند اما برای این تیم، برای این قهرمانی، نباید لباس از تن درآورد. می‌توان کلاه را از سر برداشت و مقابل آن ها سر تعظیم فرود آورد.

فریادهای مستانه یک مشت جوان که تا یک سال قبل ناشناخته و گم‎نام بودند، هیچ یک از شهروندان شهر لستر را برافروخته نکرد تا شب‌هنگام از بلندی صدا به پلیس شکایت ببرند. حتی دیوانه‌هایی که یک سال قبل روی قهرمانی گزینه سقوط لیگ برتر ۱۰۰ پوند شرط‌ بندی کردند و دیشب ۵۰۰ هزار پوند بردند هم مانند جیمی واردی و ریاض محرز دیوانه وار فریاد نمی‌زند.

قهرمانی لستر شاید معادله‌های فوتبال را تغییر دهد. این اتفاق، شاید یک مرز بود میان آن چه تا امروز در فوتبال انگلستان دیده بودیم و از این پس خواهیم دید.