دولت ایران وعده ساخت ورزشگاهی در تهران داده که مهم‌ترین استادیوم بزرگ این کشور در زمان جمهوری اسلامی باشد، اما ابهامات جدی درباره این طرح از همین ابتدا، افکار عمومی را نگران کرده است.
***
«ابراهیم رئیسی»، ۲۰شهریور۱۴۰۲، در دیدار با برخی از ورزشکاران اعزامی به رقابت‌های آسیایی هانگژو، دستور داد ورزشگاهی مدرن در تهران ساخته شود.
خبرگزاری‌های ایران، این دستور را واکنشی به آنچه «مخروبه شدن ورزشگاه آزادی»، «آبروریزی در میزبانی لیگ قهرمانان»، «طعنه‌های کشورهای همسایه» و «تحقیر شدن در رسانه‌های عربستانی» دانسته بودند.
«محسن منصوری»، معاون اجرایی رییس‌جمهوری، ۹مهر۱۴۰۲، از تخصیص زمینی به مساحت ۳۰۰ هکتار در مجاورت مقبره «روح‌الله خمینی» خبر داد. هم‌زمان با اعلام نقشه احتمالی محل احداث این ورزشگاه، رسانه‌های ایران از قرار گرفتن ورزشگاه احتمالی آینده پایتخت، روی یکی از مهم‌ترین گسل‌های زلزله تهران خبر دادند.
«مهیار عسگریان»، سرپرست شرکت توسعه تجهیز اماکن ورزشی، که ویرانه شدن ورزشگاه آزادی حاصل مدیریت شرکتی است که زیرنظر او اداره می‌شود، به رسانه‌ها گفته «لازم نیست مردم نگران گسل باشند.»
اکنون این پرسش در افکار عمومی مطرح است که این ورزشگاه قرار است چه سرنوشتی داشته باشد و باوجود اصرارهای «علی خامنه‌ای»، رهبر جمهوری اسلامی به مشارکت جوانان ایرانی در امور اجرایی و اعتماد به آن‌ها، چرا یک شرکت ناشناخته چینی پیمانکار این پروژه خواهد بود.
باوجود شرکت های مهندسی ایرانی، چرا چین؟
در وبسایت رسمی دفتر علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، بخش‌های مهم سخنرانی‌های او در مورد «کالای ایرانی»، «بومی‌‌سازی» و «اعتماد به جوانان ایرانی» به چشم می‌خورد. واژگانی که به‌صورت مکرر برای تحریم کردن کالاهای «غربی» یا حضور نیروها، مدیران یا مربیان «اروپایی» به کار رفته است.
با‌این‌حال، سیاست حکومتی در پروژه‌های بزرگ، شامل کشور چین نمی‌شود. روزنامه «خبرورزشی»، مهر۱۴۰۲، با تیتر «چینی شدن ورزشگاه تهران»، از تلاش‌های وزیر ورزش برای عقد قرارداد با یک پیمانکار چینی خبر داد.
رسانه‌های ایران ۱۷آبان۱۴۰۲ از حضور آنچه «مدیران ارشد شرکت چینی ای.پی.پی آر در تهران» می‌خواندند، برای بازدید از محل در نظر گرفته شده برای ساخت ورزشگاه خبر دادند.
در نظر اول، شاید تصور شود که شرکت چینی که قرار است جای شرکت‌های فنی مهندسی ایرانی را بگیرد، مجموعه‌ای عظیم و یکی از غول‌‌های ساختوساز این کشور صنعتی باشد، نتیجه تحقیقات «ایران‌وایر» اما نشان می‌دهد شرکت چینی که پیمانکار ساخت این ورزشگاه است، در میان شرکت‌های شناخته شده مهندسی چینی که در پروژه‌های داخلی و بین‌المللی مشارکت دارند، جایی ندارد.
نام این شرکت حتی میان ۵۰۰ موسسه دولتی و غیردولتی چینی که در زمینه‌های مهندسی سازه و حتی تجهیز ورزشگاه‌ها، فرودگاه‌ها، پالایشگاه‌ها، جاده‌های مراسلاتی و حتی محیط‌زیستی فعالیت دارند نیز، به چشم نمی‌خورد.
بررسی وبسایت این شرکت نشان می‌دهد که آن‌ها مجموعه‌ای کوچک هستند که تاکنون تمام فعالیت‌های آن‌ها در ساخت ۶ برج و آپارتمان مسکونی، یک دریاچه مصنوعی، دو پاساژ تجاری و یک پارک کوچک خلاصه شده است.
توضیحات در وبسایت این شرکت مبهم و در مورد پروژه‌هایی است که زیرنظر مهندسان و مدیران این مجموعه انجام شده، ناقص است، هیچ اطلاعات خاصی در آن به چشم نمی‌خورد و فقط به یک متن کلی در تمامی صفحات بسنده شده که این مجموعه را شرکت ساختوساز «جاه طلب» با «رویاپردازی‌های بزرگ» و پایبند به استانداردهای بین‌المللی معرفی می‌کند.
نه نشانه‌ای از زمان تاسیس این شرکت به چشم می‌خورد، نه اعضای هیات‌مدیره و مدیران عامل معرفی شده‌اند و نه اثری از پروژه‌های در حال ساخت آن به چشم می‌خورد.
شرکت چینی که رسانه‌های نزدیک به حکومت نیز حاضر به تایید مرسوم از آن نشده‌اند، شرکتی است هم‌شکل و در قواره‌های مدیران و وزرای دولت ایران؛ مردانی که ورزشگاه جدید را روی بزرگترین گسل زلزله تهران قرار داده‌اند.
با‌این‌وجود، رهبر جمهوری اسلامی، دیگر اعتراضی به نادیده گرفتن جوانان ایرانی، کنار گذاشتن متخصصین کشور یا عدم تمایل به تولیدات و محصولات ایرانی نشان نمی‌دهد.
ورزشگاه‌های قطر را چه شرکت‌هایی ساختند؟
برای درک بهتر اینکه شرکت‌های چینی، چه جایگاهی در ساخت ورزشگاه‌های مجهز، مدرن و بزرگ جهان دارند، می‌توان ورزشگاه‌هایی که قطر برای میزبانی جام‌جهانی ۲۰۲۲ ساخت را مرور کرد.
طراحی ورزشگاه «البیت» توسط شرکت «دارالحندسه»، یک شرکت چند ملیتی لبنانی صورت گرفت. ورزشگاه ملی «لوسیل» را شرکت بریتانیایی «فاستر اند پارتنرز» و ورزشگاه «احمد بن علی» را، شرکت هندی «لارسن اند توربو» ساختند. ورزشگاه «الجنوب» را شرکت قطری «الزاها» بازسازی کرد و «ورزشگاه الثومه» را شرکت ترکیه‌ای «تکفن»؛ ساخت ورزشگاه «آموزش‌و‌پرورش» را شرکت ایتالیایی-اسپانیایی «فنویک» برعهده گرفتند. فنویک همچنین ساخت ورزشگاه فوق مدرن «۹۷۴» را نیز عهده‌دار بود.
هیچ شرکت شناخته شده و معتبر چینی، در هیچ یک از ورزشگاه‌های مدرن قطر که میزبان جام‌جهانی بودند، حتی وظیفه بازسازی را نیز برعهده نداشت.
تبلیغات حکومت برای ساخت ورزشگاهی پس از نیم قرن
هم‌زمان با خبر ساخت این ورزشگاه، باید نگاهی به تمامی «لاف‌ها» سال‌های گذشته مدیران ورزشی و حکومتی در مورد ساخت ورزشگاه‌های مدرن و خیالی انداخت.
خبرگزاری «فارس»، ۷مرداد۱۳۸۶، مدعی شده بود که شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی، ساخت پروژه ورزشگاه ۴۰ هزار نفری مجموعه ورزشی آزادی، «ویژه حضور زنان» را به مناقصه گذاشته که درنهایت شرکت «فاطر کوثران ایرانیان»، یکی از شرکت‌های تابعه «قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیا» سپاه پاسداران، مزایده آن را با مبلغ ۱۵ میلیارد تومان برنده شده است؛ هنوز چنین ورزشگاهی وجود خارجی ندارد.
شرکت «بادران»، تیر۱۳۹۶ با برگزاری مراسمی، ادعا کرد که بزرگترین ورزشگاه آسیا را با ظرفیت ۱۶۰ هزار نفر در تهران خواهد ساخت. مدیران این شرکت از ماکت ورزشگاه رونمایی کردند و البته توضیح ندادند که اساسا تهران چه نیازی به ورزشگاهی با این گنجایش دارد. این ورزشگاه نیز هنوز حتی کلنگش به زمین نخورده است.
«محمود احمدی‌نژاد»، رییس‌جمهور پیشین جمهوری اسلامی نیز سال ۱۳۸۷ ادعا کرده بود ساخت مدرن‌ترین و بزرگترین ورزشگاه خاورمیانه در تهران، در برنامه‌های دولت اوست؛ اما این وعده نیز محقق نشد.
حالا «کیومرث هاشمی»، وزیر ورزش و جوانان دولت «ابراهیم رئیسی»، مدعی ساخت ورزشگاه ۱۲ هزار نفری شده است. ظرفیتی که دست‌مایه انتقاد برخی رسانه‌ها نیز با یک سوال کلیدی شد؛ چرا ۱۲۰ هزار نفر؟ با کدام استاندارد و با کدام تحقیقات عملی؟
آخرین ورزشگاه استاندارد تهران، سال ۱۳۵۰ با نام «آریامهر» به بهره‌برداری رسید؛ مجموعه‌ای که در ۴۶۰ هکتار ساخته و به بهره‌برداری رسید و حالا قرار است چینی‌ها ورزشگاهی جدید را در مساحت ۳۰۰ هکتار، کنار مقبره خمینی بسازند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
با ایران‌وایر همکاری کنید
ویدیوها و مطالب خود را برای ما بفرستید
ثبت نظر