آزادی والده یوسف‌اُوا، شهروند جمهوری آذربایجان، پس از ۱۹ ماه حبس

«والده یوسف‌اُوا» (Validə Yusifova)، شهروند جمهوری آذربایجان و زندانی محبوس در ایران، پس از تحمل حدود ۱۹ ماه حبس، شامگاه روز ۵ مرداد ۱۴۰۲، آزاد شد.

«پرویز یاری»، روزنامه‌نگار، با انتشار خبر آزادی والده یوسف‌اُوا، در صفحه توییتر خود نوشت، ضابطان قضایی جمهوری اسلامی این شهروند جمهوری آذربایجان را شب گذشته تحویل ماموران مرزبانی آذربایجان دادند. خانم یوسف‌اوا پس از بیش از یک سال تحمل حبس در زندان اوین، روز ۲۵تیر امسال از این زندان به زندان آستارا منتقل شده بود.

والده یوسف‌اوا، دی ۱۴۰۰ پس از سفر از ترکیه به ایران توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. والده، مدت‌ها در سلول انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین محبوس و از داشتن وکیل و امکان تماس با خانواده‌اش محروم بود. او طی مدت بازداشت تحت شکنجه روانی قرار گرفت و تیرماه ۱۴۰۲ به دلیل آزارواذیت مداوم بازجویانش به آسایشگاه بیماران روانی منتقل شد.

والده یوسف‌اُوا هنگام بازداشت، متهم شد که مدارک شناسایی او کامل نیست. این اتهام در مدت کوتاهی تغییر کرد و بازجویان به او اتهامات مرتبط با موادمخدر را نسبت دادند. خرداد ۱۴۰۲ و در هفدهمین ماه از زمان بازداشت، جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات والده یوسف‌اُوا در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست «ابوالقاسم صلواتی» برگزار شد. قاضی صلواتی، والده یوسف‌اُوا را از اتهامات مرتبط با موادمخدر تبرئه و این‌بار او را بدون ارائه مدارک و شواهدی، به «جاسوسی» متهم کرد. در این جلسه که بدون حضور وکیل والده یوسف‌اُوا برگزار شد، او تمامی اتهامات را رد کرد.

والده یوسف‌اُو تنها شهروند جمهوری آذربایجان نیست که با اتهام جاسوسی در ایران زندانی بود. اسفند ۱۴۰۱ نیز شهروند دیگری به نام «فرید صفرلی» (Fərid Səfərli)، پس از سفر به ایران، توسط نیروهای امنیتی بازداشت شد. مدتی بعد، رسانه‌های نزدیک به سپاه پاسداران، دلیل بازداشت این شهروند جمهوری آذربایجان را «جاسوسی» اعلام کردند.

بازداشت شهروندان خارجی و یا دوتابعیتی توسط جمهوری اسلامی، الگوی قدیمی امتیازگیری جمهوری اسلامی در سیاست خارجی است. بررسی سوابق بازداشت شهروندان خارجی در ایران نشان می‌دهد، جمهوری اسلامی از این ابراز برای تحت فشار قرار دادن سایر کشورها و یا تبادل زندانیان ایرانی محبوس در خارج از ایران استفاده می‌کند؛ سیاستی که اینبار والده یوسف‌اُوا قربانی آن بود.