واکنش معترض آبادانی به فساد در وزارت نفت: به فریاد آبادان در حصر برسید

تنها ایستاده برابر وزارت نفت با پیراهنی سیاه و پلاکاردی در دست که روی آن نوشته شده است: «پالایشگاه آبادان در حصر».
او، یکی از صدها معترض به وضعیت شهروندان آبادان، تصمیم گرفته است راهی جز اعتراض در محل پالایشگاه را برای رسیدن به مطالبات خود امتحان کند.

«قربانی» ساکن شهر آبادان است. او به «ایران‌وایر» می‌گوید از این‌ که به تنهایی اعتراض خود را نشان می‌دهد، تاسف می‌خورد: «تنها هستم چون ما هنوز به آن فرهنگ عمومی نرسیده‌ایم که معضل بی‌کاری جوانان آبادان، مشکل بی‌آبی و بی‌خانمانی و حقوق معوقه کارگران محدود به آن جزیره ۳۰۰هزار نفری نیست. این اعتراض باید ۸۰ میلیونی برگزار می‌شد اگر ما به این فرهنگ عمومی رسیده بودیم.»

این کنش‌گر آبادانی در خصوص علت اعتراض و انگیزه‌اش از ایستادن مقابل وزارت نفت می‌گوید: «من خودم، پدرم و پدربزرگم از سه نسل متفاوت در پالایشگاه خدمت کرده‌یم؛ هر کدام از ما در دوره‌ای. پدرم در تمام سال‌های جنگ در پالایشگاه ماند. متاسفانه آبادان تنها بهره‌اش از این دوران، جنگ بود. خرابی، ویرانی و آوارگی نصیب شهر شد. مردم شهر من نه از دوران سازندگی سودی برده‌اند، نه از دوران اصلاحات و نه از روزگار مردم‌سالاری. امروز اما علاوه بر دولت، یک سری تغییرات دارد توسط قوه قضاییه انجام می‌شود. من قصدم این است که مطالبه‌ام را فریاد بزنم. مقابل وزارت نفت یا جاهایی که به منطقه آزاد مرتبط هستند، می‌ایستم تا نهادهایی که دم از مبارزه با فساد می‌زنند، این نقش و هایلایتی که من از فساد موجود می‌کشم را ببینند. وگرنه من امیدی به اصلاح پالایشگاه آبادان از طریق وزارت نفتی که ساختارش با فساد گره خورده است، ندارم.»

او که از کارکنان پیمان‌کاری پالایشگاه آبادان است، می‌گوید قوانین موجود برای مبارزه با فساد با آن‌چه اتفاق می‌افتد، هم‌خوانی ندارند. او به قراردادش با وزارت نفت اشاره می‌کند و می‌گوید: «متخلفین در پالایشگاه خیلی راحت قوانین را دور می‌زنند؛ با ظرافت و مهارت. خطوط نازک بی‌‌قانونی را این متخلفین می‌کشند. باید نهادهای تصمیم گیرنده این خطوط نازک بی‌قانونی که توسط متخلفین عمده در مکان‌هایی مثل وزارت نفت یا پالایشگاه آبادان و یا منطقه آزاد کشیده شده‌اند را ببینند. این راهی است که شاید توجه آن‌ها را جلب کند.»

قربانی می‌گوید دانشجویانی که برای حضور در کلاس‌های درس از برابر وزارت نفت رد می‌شده، ویدیوهایی از او گرفته و با وی صحبت کرده‌اند اما برخوردی توسط نیروی انتظامی یا نهادهای امنیتی با او نشده است: «فقط حراست وزارت نفت آمد و اجازه نمی‌داد کسی عکس و فیلم بگیرد. بعد هم من را آن‌قدر معطل کردند که من بلیت برگشتم به آبادان را از دست دادم و مجبور شدم برای بازگشت، کف اتوبوس بنشینم.»

او که پیش از این هم سابقه کنش‌های مدنی و اجتماعی داشته است، از اراده‌اش در پی‌گیری مطالبه و تداوم این حرکت اعتراضی می‌گوید: «من دو سال قبل مقابل فرمانداری صدایم را بلند کردم. مطالبه‌ام صنفی بود و هیچ مشی سیاسی نداشت. نه عضو دسته و گروهی هستم، نه از جای خاصی خط گرفته‌ام و نه می‌خواهم از جناح خاصی تعریف کنم. یک‌بار هم مقابل فاز دو پالایشگاه، مثل همین حالا با کاغذ نوشته‌هایم برای مطالباتم ایستادم. پیش‌تر نیز گزارش‌هایی از عدم رعایت بهداشت توسط پیمان‌کاران فاز دوم پالایشگاه ارایه کردم که خیلی جاها منتشر شدند.»

اشاره قربانی به ویدیوهایی است که مهرماه سال گذشته از سوی کارکنان پالایشگاه در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده بود. درست در برهه‌ای که ارزش ریال سیر نزولی را طی می‌کرد، اغلب شرکت‌های خصوصی و پیمان‌کاران علاوه بر مشکلات متعددی که در پرداخت حقوق و مزایای کارگران خود داشتند، تلاش می‌کردند کمبود بودجه و زیان‌های مالی خود را به گونه‌ای جبران کنند. در همان روزها، ویدیوهایی منتشر شدند از نامناسب بودن کمپ‌های استراحت که برای کارگران پالایشگاه مهیا شده بود. نبود امکانات بهداشتی در این اماکن، یکی از معضلاتی بود که رسانه‌ای شد.

همان‌ روزها، یک شهروند آبادانی در گزارشی ویدیویی که برای «ایران‌وایر» ارسال کرد، نوشت: «به خاطر تخریب ما که بومی و آبادانی هستیم، ما را به این منطقه فرستاده‌اند. ما در این جا هیچ نوع امکاناتی نداریم.»
او تکه یخی را نشان می‌داد و می‌گفت: «این وضعیتِ یخی است که برای نوشیدن آب برای ما فراهم کرده‌اند.»

قربانی می‌گوید تا به حال دو مرتبه به وزارت اطلاعات شهر آبادان احضار شده است تا تعهد بدهد با نیروهای «معاند» و «ضدانقلاب» همراه نشود. به او گفته بودند در غیر این صورت باید پاسخ‌گو باشد: «متعهد شده‌ام که دنبال مقاصد سیاسی نباشم و نیستم. مطالبه من سیاسی نیست. من می‌خواهم نهادهای مسوول به داد پالایشگاه و کارکنانش برسند که دارد در فساد غرق می‌شود. من دنبال حفظ کرامت انسانی کارکنان پالایشگاه هستم، حتی اگر تنها باشم. این وظیفه شهروندی من است.»