محمد تنگستانی
پروژه جدید ایران‌وایر «ایران فقط تهران نیست» نام دارد. در این پروژه قصد داریم با کمک شما هنرمندان و هنرآموزان شهرستان و روستاهای سراسر ایران را معرفی و با آنها گفت‌وگو کنیم. در این پروژه اولویت ما هنرمندانی است که یا در رسانه‌های غیرمستقل ایران سانسور شده‌اند و یا به دلیل «شهرستانی» بودن به آنها اهمیت داده نشده است و ما بدون گزینش و یا جهت‌گیری سیاسی آنها را به شما معرفی می‌کنیم. در بخش اول این پروژه اولویت ما هنرمندان استان‌های خوزستان، اصفهان و خراسان است. برای مشارکت در این پروژه و یا معرفی هنرمندانی که در شهرستان و یا روستای شما زندگی و فعالیت می‌کنند می‌توانید با [email protected] با ما در تماس باشید.
« سال ۱۳۸۱ در شیراز متولد شدم و در حال حاضر دانش‌آموز رشته ریاضی در مقطع دوم دبیرستان هستم.در طول تحصیل در این کلاس و آن کلاس و با این معلم و آن معلم که وقت می‌گذراندم، فهمیدم قلم به دست گرفتن صرفا برای دیکته و پاسخ دادن به سوالات امتحان نیست. فهمیدم با این مداد و خودکار می‌شود کار‌های بزرگتری کرد؛ خیلی بزرگتر از پاسخ به سوالات امتحانی. می‌شود دنیا را بهم ریخت یا آرام کرد. می‌شود شورش را مدیریت کرد و مُهر تعمیر و تغییر بر پیشانی مشکلات زد. پس شروع کردم به نوشتن چیزهایی که انتظار نمی‌رفت. هرچه بیشتر مطالب بزرگ می‌نوشتم اسمم کمتر در مسابقات و جاهایی که شرکت می‌کردم و بودم برده می‌شد. نگاه‌ها چپ‌تر و سنگین‌تر می‌شدند. برای مدتی نوشتن را کنار گذاشتم و خودم را با مسائلی دیگر سرگرم کردم. تا اینکه بعد از حدود یک سال تصمیم گرفتم با یک گروه فیلم‌سازی همکاری کنم. موضوع فیلمنامه انقلاب فرهنگی و تاثیر آن بر زندگی افراد عام خصوصا جوان‌ها بود. این اولین پروژه تله فیلمی بود که من در آن شرکت می‌کردم. متاسفانه ممیزی‌ها و سانسورهایی که بر فیلم تحمیل شد کل محور انتقادی فیلم را تغییر داد و از آن نگاه منتقدانه فقط درام عاشقانه‌اش ماند. این با هدف من مغایرت داشت و چیزی نبود که من می‌خواستم و روح زخمی و تشنه افراد آسیب دیده می‌طلبید. نتوانستم این حجم از تغییر را تحمل کنم و درواقع شروع نکرده فعلا کنار کشیده‌ام. تا وقتی‌که این تفاوت‌ها بین پایتخت و شهرهایی مثل شیراز کمرنگ‌تر بشود ترجیح می‌دهم کنار بنشینم. تا وقتی‌که که آثار سیاسی در شهرستان‌ها هم اجازه ساخت و تولید بگیرند. دیدن مجوز اکران آثار توقیف شده بعد از سال‌ها برای همه خوشحال کننده است اما نه صرفا در تهران. ما شهرستانی‌‌ها هم باید فضایی داشته باشم. این‌ها فضا را برای بیان تهرانی‌ها باز گذاشته‌اند، آنها راضی باشند کافی است. در حالی که ما هم شهروند همین کشور هستیم.»
در انقلاب ۱۳۵۷ هنرمندان نقشی کلیدی داشتند به عنوان مثال شاعران پیامبران احزاب سیاسی بودند. آیا هنر و هنرمندان استان شما در اعتراضات اخیر دی ۱۳۹۶ حضور داشتند و کنار مردم بودند؟
ـ قطعا نویسندگان و منتقدان شهر من هم مثل مابقی شهر‌های ایران در اعتراضات دی‌ماه به عنوان یک شهروند حضور داشته‌اند. شعار‌ها و متن‌های محرک، تاثیر زیادی بر حضور و میزان هیجان مردم داشت. در واقع فعالیت هنرمندان عهده‌دار قسمت زیادی از هدایت در سخنان و محرک‌های عمومی مردم بود. کالبد شکافی نقاط درد و ضعف حکومت و دست گذاشتن روی همان نقاط و عریان کردنشان برای مردم کار هنرمندان، مخصوصا نویسندگان بود. حکومت جمهوری اسلامی به خودی خود به تاثیر و اهمیت این قشر آگاهی دارد و به همین دلیل است تلاش زیادی برای سانسور و کنترل این بخش از جامعه می‌کند. با صرف‌نظر از تعدادی نویسنده که برای حفظ منفعت و موقعیت خود تغییر موضع می‌دهند و در راستای خواست‌های استبداد می‌‌نویسند تلاش و تاثیری که مابقی افراد در این اعتراضات و اعتراضاتی از این دست بکار داشته‌اند انکار ناپذیر است. قسمت زیادی از روشن بینی‌ها و روشنگری‌های بوجود آمده تاثیر قلم نویسندگان متعهد و مستقل است. شعله‌هایی که زیر خاکستر در حال گُر گرفتن هستند و منتظر کوچک‌ترین موقعیت‌اند تا مجددا آتشی روشن کنند و تمام این فشار‌ها و سرکوب هارا بسوزانند.
هر منطقه با توجه به آب و هوا، زبان و گویش محلی، فرهنگ بومی خود را می‌سازد که خرده فرهنگ تعریف می‌شود و خرده فرهنگ‌ها در کنار هم فرهنگ یک کشور را شکل می‌دهند. در چهار دهه گذشته، سیستم ایده‌ئولوژی و فکری حاکم بر ایران دنبال یک‌دست‌سازی و اسلامیزه کردن هنر معاصر و نزدیک کردن آن به ایده‌ئولوژی‌های حکومتی و مذهبی بوده است. گمان می‌کنید این تلاش‌ها به نتیجه رسیده و موفق شده‌اند؟
ـ البته که تاثیر گذار بوده است اما نه به صورت مطلق. ما ایرانی هستیم اما مدت‌هاست که این هویت از ما گرفته شده است و بجای آن هویت در جهان ما را مسلمان می‌شناسند و این برای من ایرانی خوشایند نیست. منافع حکومتی و آنچه پشت پرده این تلاش‌ها می‌گذرد برای ما اهمیتی ندارد آنچه مهم است تاثیرش بر مردم و منافع آنهاست. در برابر این اسلامیزه کردن بر طبق چهارچوب حکومتی مردم، هنر و هنرمندان به دو دسته تقسیم شده‌اند. آنهایی که تاثیر می‌پذیرند و آنهایی که تحت‌الشعاع تغییرات قرار نمی‌گیرند و می‌خواهند خودشان تاثیری بر این موج تغییر باشند.
تکلیف دسته اول که مشخص است. آنها طبق آنچه برایشان برنامه‌ریزی شده است زندگی می‌کنند. اما دسته دوم که عموما پرجنب‌وجوش‌تر و دارای هیجان بیشتری هستند ترجیح می‌دهند رسالت مسیری که در آن قدم بر می‌دارند را به درستی انجام بدهند و با شجاعت و مسئولیت‌پذیری از هنر و استعدادی که دارند به نفع عموم و بهبود دید و نگرش جامعه استفاده کنند. هریک از این افراد دموکراسی و حق حفظ فرهنگ ایرانی را می‌خواهند و به همین دلیل است که دستخوش این تغییرات قرار نمی‌گیرند و زیر بار خواست‌های اجباری نمی‌روند.
از بخش پاسخگویی دیدن کنید
در این بخش ایران وایر می‌توانید با مسوولان تماس بگیرید و کارزار خود را برای مشکلات مختلف راه‌اندازی کنید
ثبت نظر