وقتی منطق آدم به بن‌بست می‌خورد

در ماجرای بمبگذاری‌ خط پایان دو ماراتون شهر بوستون که  در صدر اخبار چهار روز گذشته دنیا قرار گرفت، رسانه‌های آمریکایی برای پیدا کردن هر گونه سرنخی به تکاپو افتادند. موضوع کشته شدن سه نفر بی‌گناه در میان است و در گیرودار اضطرابی عمومی،  میزانی از خطا و اشتباه در نحوه پوشش خبری واقعه از سوی روزنامه‌نگاران و شهروند خبرنگاران دور از انتظار نیست. اما در این میان، یک سوءظن بی‌جا از چشم‌ها پنهان نمانده و بحث اخلاق خبرنگاری را در پوشش چنین وقایع پرتنشی یادآور شده است.

در میان صد و هشتاد و سه نفر مجروح این بمب‌گذاری که نخستین حمله‌ تروریستی پس از ده سال در خاک ایالات متحده بوده، یک جوان بیست ساله‌ سعودی دیده می‌شود که در میان تماشاچی‌ها بوده و به خاطر شدت جراحات به بیمارستان منتقل شده است. تعدادی از رسانه‌های آمریکا همچون شبکه تلویزیونی «فاکس نیوز» و روزنامه «نیویورک پست» از او به‌عنوان یک «مظنون» نام بردند. اما چرا مظنون؟ گفتند که بعد انفجار او می‌دویده. منتقدی در سایت هفته‌نامه‌ نیویورکر در جواب این سوءظن‌ها می‌نویسد: «می‌دویده، خب همه داشتند می‌دویدند.» گفتند بوی مواد منفجره می‌داده. «از روی زخم‌هایش می‌شود فهمید چرا چنین بویی می‌داده.» گفتند پرسیده آیا کسی مرده؟ امی دیویدسون از نیویورکر باز پاسخ می‌دهد: «خب، بقیه که همین سئوال را داد می‌زدند.» یک سایت آمریکایی حتی نوشت که ترجمه نام این جوان سعودی به زبان انگلیسی «شمشیر» است. نویسنده نیویورکر می‌نویسد: «و مهم‌تر از همه اینکه گفتند او اهل عربستان سعودی است. اینجاست که دیگر منطق آدم به بن‌بست می‌خورد. آیا به‌خاطر ریختش بوده که چنین حرف‌هایی زدند یا شاید در آن کش و قوس، با نامی که برای دیگران عجیب بوده خدا را هم صدا کرده است؟»  

حدود بیست و چهار ساعت پس از بمب‌گذاری‌، رسانه‌ها گفتند که این جوان سعودی «مظنون» نبوده و تنها یک «شاهد عینی» بوده است اما برای موتورهای جستجو‌گر اینترنت احتمالا دیگر کار از این حرف‌ها گذشته. یک مسئول آمریکایی به شبکه‌ تلویزیونی سی‌ان‌ان گفت: «او تنها در ساعتی اشتباه در مکانی اشتباه بوده، همین.» نویسنده نیویورکر می‌نویسد که ممکن است که این بمب‌گذاری‌ کار یک سعودی باشد، یا یک آمریکایی یا یک ایسلندی یا شهروند هر کشوری که دلتان می‌خواهد اما هیچکدام از این‌ها دلیلی نمی‌شود برای نوع رفتاری که با این جوان سعودی شد یا آنکه بالفرض آشنایان او به جای آنکه اسم او را به‌عنوان قربانی بمب‌گذاری‌های در اینترنت ببینند، به‌عنوان یک مظنون دیده باشند. «درست در همین مواقع است که ما [ در خبرنگاری] لازم است بیشترین دقت‌ را بکنیم و نه کمترین.»